CPIML Lib Kerala

 

ജോഷീമഡ് ഉം ബൻഫൂൽപുരയും : ഭരണത്തിന്റെ അനാസ്ഥയിൽനിന്നും കോർപ്പറേറ്റ് അത്യാർത്തിയിൽനിന്നും ഉത്തരാഖണ്ഡിനെ രക്ഷിക്കുക   

ഉത്തരാഖണ്ഡിന്റെ അതിർത്തിപ്രദേശത്ത് സ്ഥിതിചെയ്യുന്ന ജോഷീമഡ് എന്ന നഗരം നിലനിൽക്കാൻ  പാടുപെടുകയാണ്.

 റോഡുകളിലും കെട്ടിടങ്ങളിലും ഓരോ ദിവസവും പുതിയ  വിള്ളലുകൾ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട്  ഈ പ്രദേശം പൂർണ്ണമായും  അരക്ഷിതാവസ്ഥയിലും ,  ഒരുപക്ഷേ

വാസയോഗ്യമല്ലാതായിക്കൊണ്ടും ഇരിക്കുകയാണ്. 

അനേകം വർഷങ്ങളായി തുടർച്ചയായി  ലഭിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന 

അപായസൂചനകൾക്കും മുന്നറിയിപ്പുകൾക്കും പുല്ലുവില കൽപ്പിച്ച ഒരു ഭരണകൂടം ,  പെട്ടെന്ന് ഒഴിപ്പിക്കേണ്ട വീടുകളും 

 ഹോട്ടലുകളും  കണ്ടെത്തി അടയാളപ്പെടുത്തുന്ന തിരക്കിലാണ് ഇപ്പോൾ. 

ഇങ്ങനെയൊരു  ദുരന്തം ആരും മുൻകൂട്ടി കണ്ടില്ല എന്ന് പറയാൻ കഴിയില്ല. കാണാൻ മനസ്സുള്ള എല്ലാവരുടെയും മുൻപിൽ ഒരു വലിയ ഭീഷണിയുടെ രൂപത്തിൽ അത് ദൃശ്യമായിരുന്നു. ജോഷീമഡ് നിവാസികൾ സംസ്ഥാന ഭരണകൂടത്തിലെ ഓരോ സ്ഥാപനത്തിന്റെയും വാതിലുകളിൽ മുട്ടാൻ തുടങ്ങിയിട്ട് അനേകം വര്ഷങ്ങളായി.  നിർമ്മാണപ്രവർത്തനങ്ങൾ എല്ലാം  നിർത്തിവെച്ചുകൊണ്ട് സാഹചര്യത്തിന് അനുയോജ്യമായ  പുതിയ നയങ്ങൾ ആവിഷ്കരിച്ചു നടപ്പാക്കണമെന്ന് അവർ ആവശ്യപ്പെട്ടിട്ടും അധികൃതർ ചെവിക്കൊണ്ടില്ല. ജോഷീമഡ് നിവാസികൾ നേരിടുന്ന വെല്ലുവിളിയുടെ യഥാർത്ഥ ഗൗരവം 

ജോഷീമഡ് ബചാവോ സംഘര്ഷ സമിതി എന്നപേരിൽ രൂപം കൊണ്ട ഒരു സമരവേദിയുടെ ആഭിമുഖ്യത്തിൽ അധികാരികളെ അറിയിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു . അനേകം തലമുറകൾ കഠിനപ്രയത്നത്തിലൂടെ, സ്നേഹത്തിന്റെയും  ശുഭപ്രതീക്ഷയുടെയും ഭാവനയിൽ നിർമ്മിച്ച ജോഷീമഡ് നഗരം നശിക്കാൻ അനുവദിക്കരുതെന്നും , അത് നിലനിർത്താൻ വേണ്ടി അടിയന്തരമായ ഇടപെടലുകളും നടപടികളും അധികാരികളുടെ ഭാഗത്തുനിന്ന് ആവശ്യമാണെന്നും അവർ ഓർമ്മിപ്പിച്ചു. 

 

Way back in 1976, an 18-member committee, headed by MC Mishra, the then collector of Garhwal had alarmed the government that indiscriminate construction must be stopped to save Joshimath from sinking. Yet no government really paid much attention to this serious warning. The foundation of the state in 2000 was in fact treated as a licence to go for reckless construction of roads, dams and tunnels in the name of development and promotion of pilgrimage and tourism. Uttarakhand was branded as Urja Pradesh or the energy hub of India. The escalation of construction activities can be clearly assessed from this one figure: in 2000, at the time of notification of the state, Uttarakhand had a road network of 8,000 km and in two decades this has jumped fivefold to 40,000 km.

Periodically, government agencies have also warned the powers that be about the disastrous consequences of such ill-advised construction boom. In a report published in 2013, the National Institute of Disaster Management identified dam construction as a key reason for increasing flash floods - the region had recorded just four major flash floods between 1989 and 1999, the decade preceding the notification of the state and the number went up to 22 in the next ten years (2002-2012)! Most recently in February 2022, veteran environmentalist Ravi Chopra had quit as chairman of the High Powered Committee on the Char Dham Project terming the project an assault on the Himalayas.

The people of Joshimath have been protesting continuously against the disastrous Tapovan-Vishnugad power project ever since the proposal came to light twenty years ago. In the face of powerful local protests, the foundation stone had to be laid at Dehradun, 250 kms away from Joshimath. Strangely, the construction of the hydro power project was awarded to NTPC, the corporation that deals with thermal power. We know what happened in Gujarat when the contract of bridge repair was given to a watch-making company. Uttarakhand has been experiencing Morbi type disasters at regular intervals. In 2009 a tunnel boring machine got stuck in the tunnel and till date water continues to flow out of that tunnel. In February 2021 flash floods washed away the 13 MW Rishiganga Hydroelectric Project and sounded the death knell for the historic village Reni, the birthplace of the 1974 chipko movement that blazed a new trail by bringing the survival of environment and ecology at the centre of democracy and development.

It is a colossal irony of history that the state that played such a pioneering role in giving a powerful mass dimension to the environment movement has been taken over by forces that are drunk on power and greed. Using power to plunder nature for profit and suppress the voice of the people for sanity and justice has become the mantra of governance. When after the February 2021 disaster a group of petitioners comprising residents of Reni village and Comrade Atul Sati, leader of the Save Joshiath Struggle Committee and member of the Uttarakhand State Committee of CPI(ML) went to the High Court seeking an immediate halt to the Tapovan-Vishnugad and Rishiganga power projects and the Helang-Marwari bypass and rehabilitation of all disaster-affected people, the High Court dismissed the petition and levied fine on the petitioners calling them puppets of vested interests!

It should be noted that the High Court that showed such utter insensitivity to the plight of the disaster-affected people ordered immediate eviction of 4,000 families at Banbhoolpura of Haldwani by declaring them encroachers on railway land. Had the Supreme Court not stayed this cruel eviction order we would have by now seen the bulldozer brigade uproot some 50,000 people in the midst of a freezing winter. Banbhoolpura is predominantly Muslim while Joshimath is a sacred place for Hindu pilgrims, but the imminent disaster that threatens both these places is not ordained by any religion. It is the quintessential product of the corrupt rule of corporate greed, unbridled power and callous governance. Saving Joshimath and Banbhoolpura is actually an act of rescuing development and democracy from the trajectory of disasters. Let Uttarakhand give a fitting rebuff to the forces of corporate greed and autocratic governance and energise the battle for sustainable development and responsive democracy.