ഇന്ത്യൻ റിപ്പബ്ലിക്കിൻ്റെ എഴുപത്തിയഞ്ചാം വാർഷികവും സാർവ്വത്രിക വോട്ടവകാശം  സംരക്ഷിക്കുന്നതിനുള്ള വെല്ലുവിളിയും

എഡിറ്റോറിയൽ ,എം എൽ അപ്ഡേറ്റ് , ജനുവരി 15 - 21 , 2025 

 ലോക്‌സഭയിലേക്കും സംസ്ഥാന നിയമസഭകളിലേക്കും നടന്ന  തെരഞ്ഞെടുപ്പുകൾക്കിടയിൽ  ഹരിയാന, മഹാരാഷ്ട്ര തിരഞ്ഞെടുപ്പ് ഫലങ്ങളിലുണ്ടായ നാടകീയമായ മാറ്റം, തിരഞ്ഞെടുപ്പ് പ്രക്രിയയുടെ സുതാര്യതയെയും വിശ്വാസ്യതയെയും കുറിച്ച് ഒരു കൂട്ടം അടിയന്തര ചോദ്യങ്ങൾ ഉയർത്തിയിട്ടുണ്ട്.  ഫെബ്രുവരി അഞ്ചിന് തിരഞ്ഞെടുപ്പ് നടക്കാനിരിക്കുന്ന ഡെൽഹിയിലെ വോട്ടർപട്ടിക അന്തിമമാക്കൽ പ്രക്രിയയെക്കുറിച്ചുള്ള സർക്കാരിൻ്റെ പ്രതികരണവും അസ്വാസ്ഥ്യജനകമായ വെളിപ്പെടുത്തലുകളും കണക്കിലെടുക്കുമ്പോൾ  ചോദ്യങ്ങൾ കൂടുതൽ ശ്രദ്ധേയമായ മാനങ്ങൾ കൈവരിക്കുകയാണ്.   ഉത്തർപ്രദേശിലെ ചില നിയോജക മണ്ഡലങ്ങളിലെ ലോക്‌സഭാ തെരഞ്ഞെടുപ്പിനെക്കുറിച്ചുള്ള വിശ്വസനീയമായ ബദൽ മാധ്യമ പോർട്ടലുകളായ ന്യൂസ്‌ലൗണ്ട്രിയും സ്‌ക്രോളും നടത്തിയ അന്വേഷണാത്മക പഠനങ്ങളും മോദിയുടെ ഇന്ത്യയിലെ തിരഞ്ഞെടുപ്പ് പ്രക്രിയയിലെ സുതാര്യതയുടെയും സ്ഥാപനപരമായ ഉത്തരവാദിത്തത്തിൻ്റെയും അഭാവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള പരാതികളെ ശക്തിപ്പെടുത്തുന്നു.  ഇലക്‌ട്രോണിക് വോട്ടിംഗ് മെഷീനുകളേക്കാൾ, ഇപ്പോൾ ചോദ്യങ്ങൾ വന്നിരിക്കുന്നത് മൊത്തത്തിൽ തെരഞ്ഞെടുപ്പ്  സംവിധാനങ്ങളെ ചുറ്റിപ്പറ്റിയാണ്.

 മഹാരാഷ്ട്രയിൽ നിന്ന് ഉയർന്നത് പ്രാഥമികമായി രണ്ട് ചോദ്യങ്ങളായിരുന്നു - ലോക്‌സഭാ തെരഞ്ഞെടുപ്പിന് ശേഷമുള്ള വോട്ടർ പട്ടികയിലെ പേരുകളുടെ എണ്ണത്തിൽ ഉണ്ടായ വിവരണാതീതമായ കുതിച്ചുചാട്ടവും പോളിംഗ് അവസാനിക്കുന്ന സമയത്ത് പുറത്തുവിട്ട താൽക്കാലിക കണക്കുകളുമായി താരതമ്യപ്പെടുത്തുമ്പോൾ  പോൾ ചെയ്ത വോട്ടുകളിൽ അവസാനക്കണക്കുകൾ പ്രകാരം  ഉണ്ടായ  അവിശ്വസനീയമായ കുതിപ്പും. അതിനും പുറമേ , അന്തിമമായ കണക്കനുസരിച്ച് ,  'പോൾ ചെയ്ത വോട്ടുകളും' 'എണ്ണിയ വോട്ടുകളും' തമ്മിൽ വ്യാപകമായ പൊരുത്തക്കേട് ഉണ്ടായിരുന്നു.  ഈ ചോദ്യങ്ങളെല്ലാം അവഗണിക്കാൻ ഇന്ത്യൻ തിരഞ്ഞെടുപ്പ് കമ്മീഷന്  കഴിഞ്ഞു.  ആർക്കും ബോധ്യപ്പെടാത്ത വിധം ചില നടപടിക്രമങ്ങൾ വാഗ്ദാനം ചെയ്യപ്പെടുകയും അനേകം  ഒഴികഴിവുകൾ മുന്നോട്ടുവെക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തു . ഹരിയാനയിലെ ഒരു പ്രത്യേക ബൂത്തിനെക്കുറിച്ചുള്ള പ്രസക്തമായ രേഖകളും വീഡിയോ, സിസിടിവി ദൃശ്യങ്ങളും ഹർജിക്കാരനും അഭിഭാഷകനുമായ മെഹമൂദ് പ്രാചയ്ക്ക് നൽകണമെന്ന് പഞ്ചാബ്, ഹരിയാന ഹൈക്കോടതി തിരഞ്ഞെടുപ്പ് കമ്മീഷനോട് നിർദ്ദേശിച്ചപ്പോൾ, അടുത്ത ദിവസം തന്നെ മോദി സർക്കാർ 1961 ലെ തിരഞ്ഞെടുപ്പ് ചട്ടങ്ങളിൽ മാറ്റം വരുത്തി.  വോട്ടെടുപ്പുമായി ബന്ധപ്പെട്ട രേഖകളുടെ പൊതു പരിശോധനയുടെ സാദ്ധ്യത തള്ളിക്കളയാൻ വേണ്ടി    10.5 ലക്ഷം പോളിംഗ് സ്റ്റേഷനുകളിൽ നിന്നുള്ള റെക്കോർഡിംഗുകൾ പരിശോധിക്കാൻ ഒരാൾക്ക് 3,600 വർഷമെടുക്കുമെന്ന  ന്യായം പറഞ്ഞ് പൊതു പരിശോധനയ്ക്കുള്ള ആവശ്യത്തെ പരിഹസിക്കുകയാണ് തെരഞ്ഞെടുപ്പ് കമ്മീഷണർ  രാജീവ് കുമാർ ചെയ്തത് !

 യുപിയിൽ നിന്നുള്ള റിപ്പോർട്ടുകൾ കുറച്ച് കാലമായി നമുക്ക് ചില  മുന്നറിയിപ്പുകൾ തരുന്നുണ്ട് . മുസ്ലീങ്ങളെ വോട്ടവകാശം   വിനിയോഗിക്കുന്നതിൽ നിന്ന് അകറ്റി നിർത്തുന്നതിനായി, വോട്ടർ പട്ടിക തയ്യാറാക്കുന്നതിലും പോളിംഗ് ദിനത്തിലും, സംസ്ഥാനത്ത്  മുസ്ലീം വിരുദ്ധ  അടിച്ചമർത്തൽ പതിവായിരിക്കുന്നു. .  മുസ്‌ലിംകളുടെയും യാദവ, ജാതവ തുടങ്ങിയ മറ്റ് സാമൂഹിക വിഭാഗങ്ങളുടെയും ഗണ്യമായ സാന്നിധ്യമുള്ള പോളിംഗ് ബൂത്തുകളിൽ ബി.ജെ.പിക്കെതിരെ വോട്ട് ചെയ്യുന്നതായി കരുതപ്പെടുന്ന വോട്ടർമാരുടെ പേരുകൾ വ്യവസ്ഥാപിതമായി ഇല്ലാതാക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ചുള്ള  ഒരു ധാരണയാണ്  ഇപ്പോൾ ആ  സംസ്ഥാനത്തു നിന്നുള്ള വിശദമായ അന്വേഷണ റിപ്പോർട്ടുകൾ നമുക്ക് നൽകുന്നത് . ഒരേ നാണയത്തിന്റെ  മറുവശം എന്നപോലെ , സംശയാസ്പദമായതും എന്നാൽ  രേഖാമൂലമുള്ളതുമായ വിലാസങ്ങളുടെ  വിശദാംശങ്ങളോടുകൂടിയ അനേകം വ്യാജ വോട്ടർമാരുടെ പേരുകൾ വോട്ടർ പട്ടികയിൽ  ഉൾപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു.   2024-ൽ യുപിയിലെ രണ്ട് ലോക്‌സഭാ മണ്ഡലങ്ങളിലെങ്കിലും - ഫറൂഖാബാദിലും മീററ്റിലും -  ബിജെപിയുടെ നേരിയ മാർജ്ജിനിലുള്ള  വിജയങ്ങൾ ഉറപ്പാക്കാൻ ഇത്തരത്തിൽ പേരുകൾ ഇല്ലാതാക്കുന്നതിൻ്റെയും ഉൾപ്പെടുത്തലിൻ്റെയും തോത് നിർണ്ണായക  പ്രാധാന്യമർഹിക്കുന്നതായി. 

 ഡെൽഹി തിരഞ്ഞെടുപ്പിന് മുന്നോടിയായി, ചീഫ് ഇലക്ടറൽ ഓഫീസർ ആർ ആലീസ് വാസ് തന്നെ  പുതിയ പേരുകൾ ഉൾപ്പെടുത്തുന്നതിനുള്ള അഭൂതപൂർവമായ തിരക്ക് ശ്രദ്ധയിൽപ്പെടുത്തുകയും,  കൂടുതൽ സൂക്ഷ്മപരിശോധനയുടെ ആവശ്യകത ഊന്നിപ്പറയുകയും ചെയ്യുന്ന ഭയാനകമായ ഒരു ചിത്രം ഇപ്പോൾ നമ്മുടെ മുന്നിലുണ്ട്  .  കരട് വോട്ടർപട്ടിക പ്രസിദ്ധീകരിച്ച് ഇരുപത് ദിവസത്തിനുള്ളിൽ പുതിയ പേരുകൾ ഉൾപ്പെടുത്തുന്നതിനായി 5.1 ലക്ഷം അപേക്ഷകളാണ് ലഭിച്ചത്.   വോട്ടർമാരുടെ പേരുകൾ വൻതോതിൽ വെട്ടിക്കളയാൻ  ആവശ്യപ്പെട്ട് സ്ഥിരീകരിക്കാത്ത എതിർപ്പുകൾ ഫയൽ ചെയ്ത രീതി തുറന്നുകാട്ടുന്ന വിശദമായ പരാതികൾ ആം ആദ്മി പാർട്ടി മുന്നോട്ട് വച്ചിട്ടുണ്ട്.  ഡെൽഹി നിയമസഭയിൽ അരവിന്ദ് കെജ്‌രിവാൾ ആം ആദ്മി പാർട്ടിയെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന ന്യൂഡെൽഹി അസംബ്ലി മണ്ഡലത്തിൽ, 2020 ലെ നിയമസഭാ തിരഞ്ഞെടുപ്പിൽ ആം ആദ്മി പാർട്ടിക്ക് നേരിയ വിജയം നേടിയ ഷഹ്ദാര പോലുള്ള ഒരു മണ്ഡലത്തിൽ പത്ത് ശതമാനത്തിലധികം പുതിയ വോട്ടർമാരെ ചേർക്കാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോൾ  മറുവശത്ത്കൂടി  വോട്ടർമാരുടെ പേരുകൾ കൂട്ടത്തോടെ നീക്കം ചെയ്യാൻ  ശ്രമം നടക്കുന്നു. 

 പ്രവർത്തനക്ഷമമായ  ഏതൊരു ജനാധിപത്യത്തിൻ്റെയും ആണിക്കല്ലാണ് വോട്ടവകാശം.  ഭരണഘടന നിലവിൽ വന്നതിന് ശേഷം (അമേരിക്കയിലെ കറുത്ത വർഗക്കാരായ വോട്ടർമാരുടെ കാര്യത്തിലെന്നപോലെ) സാർവ്വത്രിക പ്രായപൂർത്തിവോട്ടവകാശം  ഉറപ്പാക്കാൻ ജനങ്ങൾ നീണ്ട പോരാട്ടങ്ങൾ തുടരേണ്ടി വന്ന പല രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി, കൊളോണിയൽ വിരുദ്ധ സമരത്തിൻ്റെ പരിസമാപ്തിയിൽ എഴുപത്തിയഞ്ച് വർഷം മുമ്പ് ഇന്ത്യയിൽ സാർവ്വത്രിക പ്രായപൂർത്തിവോട്ടവകാശം  ഭരണഘടനയിൽ ഉൾപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്.   അത് സ്വീകരിച്ചതിന് ശേഷവും ശക്തമായ ഫ്യൂഡൽ അധികാരം  നിലനിന്ന  പ്രദേശങ്ങളിൽ, അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ട ജാതികൾക്കും വർഗ്ഗങ്ങൾക്കും യഥാർത്ഥ ജീവിതത്തിൽ തങ്ങളുടെ വോട്ടവകാശം വിനിയോഗിക്കാൻ തീർച്ചയായും കഠിനമായി പോരാടേണ്ടി വന്നിട്ടുണ്ട്.  എന്നാൽ ബിജെപി/ എൻഡിഎ സഖ്യത്തിനെതിരെ വോട്ട് ചെയ്യാൻ സാദ്ധ്യതയുള്ള മുസ്ലീം സമുദായവും സമൂഹത്തിലെ മറ്റ് വിഭാഗങ്ങളും ഇപ്പോൾ അഭിമുഖീകരിക്കുന്ന വോട്ടവകാശ നിഷേധം  ഇന്ത്യയുടെ തിരഞ്ഞെടുപ്പ് സമ്പ്രദായത്തെ പൂർണ്ണമായും പ്രഹസനം ആക്കിത്തീർക്കുമെന്ന ഭീഷണിയായി മാറിയിരിക്കുന്നു. ഇന്ന് ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടനാ റിപ്പബ്ലിക്ക് എഴുപത്തിയഞ്ചാം വയസ്സിലേക്ക് കടക്കുമ്പോൾ, റിപ്പബ്ലിക്കിൻ്റെ മതേതര-ജനാധിപത്യ സ്വഭാവവും ,സ്വന്തം  വോട്ടവകാശം  വിനിയോഗിക്കാനുള്ള ഓരോ പൗരൻ്റെയും മൗലിക ജനാധിപത്യ അവകാശവും - വിയോജിപ്പ് പ്രകടിപ്പിക്കാനുള്ള മറ്റ് വഴികൾ പോലും - അസ്തിത്വ ഭീഷണി നേരിടുകയാണ് . സ്വതന്ത്രവും നീതിയുക്തവുമായ തെരഞ്ഞെടുപ്പിനുള്ള ഇന്നത്തെ പോരാട്ടം , ഇഴഞ്ഞു വരുന്ന ഫാസിസ്റ്റ് വിപത്തിന്റെ  പിടിയിൽ നിന്ന് ഇന്ത്യൻ ജനാധിപത്യത്തെ മോചിപ്പിക്കാനാണ് .

 ട്രംപ് 2.0, മോദി 3.0: 

പിരിമുറുക്കങ്ങൾ നിറഞ്ഞ

ചങ്ങാത്തകാലം 

(എഡിറ്റോറിയൽ, ML അപ്‌ഡേറ്റ്, 6-12 ജനുവരി, 2025)

 

കഴിഞ്ഞ മൂന്ന് പതിറ്റാണ്ടുകളായി, ഇൻഡോ-യുഎസ് സ്ട്രാറ്റജിക് പാർട്ണർഷിപ്പ് എന്ന് പൊതുവെ വിശേഷിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന അമേരിക്കൻ മുൻഗണനകളുമായി ഇന്ത്യൻ വിദേശനയം കൂടുതലായി ഒത്തുപോകുകയാണ്.  സോവിയറ്റ് യൂണിയൻ്റെ തകർച്ച നെഹ്‌റുവിയൻ യുഗത്തിലെ ചേരിചേരാ കാലഘട്ടത്തിൻ്റെ അവസാനത്തെ സൂചിപ്പിക്കുകയും ഇന്ത്യയും അമേരിക്കയും തമ്മിലുള്ള സഖ്യത്തിൻ്റെ ഒരു പുതിയ ഘട്ടം പ്രഖ്യാപിക്കുകയും ചെയ്തു.  ഉദാരവൽക്കരണം, സ്വകാര്യവൽക്കരണം, ആഗോളവൽക്കരണം എന്നീ നയങ്ങൾ ന്യൂഡൽഹി സ്വീകരിച്ചത് സാമ്പത്തിക മേഖലയിൽ ഇന്ത്യ-യുഎസ് ബന്ധം ഉറപ്പിച്ചു, അതേസമയം വാഷിംഗ്ടണിൻ്റെ ഇസ്‌ലാമോഫോബിക് നയത്തിന്റെ ഭാഗമെന്നോണം  'ഭീകരതയ്‌ക്കെതിരായ യുദ്ധ'ത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടതും ചൈനയെ നിയന്ത്രിക്കുകയെന്ന പുതുതായി തിരിച്ചറിഞ്ഞ തന്ത്രപരമായ ലക്ഷ്യവും മേഖലയിലെ ഒരു ശക്തി   എന്ന നിലയിലും ഇന്ത്യയുടെ പ്രസക്തി വർദ്ധിപ്പിച്ചു.  യുഎസ് വിദേശനയ കണക്കുകൂട്ടലുകളിൽ ഇന്ത്യ യു എസിന്റെ  ആഗോള സഖ്യകക്ഷിയായി.  ഇന്ത്യ-അമേരിക്കൻ ആണവ കരാർ ഇതിന് കൂടുതൽ വ്യക്തമായ സൈനിക മാനം ചേർത്തു, സമീപ വർഷങ്ങളിൽ ഇസ്രായേലുമായുള്ള ഇന്ത്യയുടെ വർദ്ധിച്ചുവരുന്ന സാമീപ്യം യുഎസിൻ്റെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള ആഗോള ക്രമവുമായി രാജ്യത്തിൻ്റെ വർദ്ധിച്ചുവരുന്ന ഏകീകരണത്തെ ശക്തിപ്പെടുത്തുകയും ത്വരിതപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു.

 2014-ൽ ഇന്ത്യയിൽ അധികാരത്തിലേക്കുള്ള നരേന്ദ്ര മോദിയുടെ ആരോഹണവും യുഎസിലെ ഡൊണാൾഡ് ട്രംപിൻ്റെ ഉയർച്ചയും ഇന്തോ-യുഎസ് പങ്കാളിത്തത്തെ ശക്തിപ്പെടുത്തുന്ന രാഷ്ട്രീയ-സാമ്പത്തിക ചലനാത്മകതയിലേക്ക്  പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമായി ഒരു അധിക പ്രചോദനം നൽകി.  ട്രംപും മോദിയും അവരുടെ മുൻഗാമികളേക്കാൾ കൂടുതൽ സാമ്യമുള്ളവരായിരുന്നു, കൂടാതെ മോദി-ട്രംപ് ബോൺഹോമിയുടെ ആഹ്ലാദം അന്താരാഷ്ട്ര നയതന്ത്രത്തിൻ്റെ സാധാരണ അതിർത്തിക്കപ്പുറം ,  ആഭ്യന്തര രാഷ്ട്രീയത്തിൻ്റെ മേഖലകളിലേക്ക് വ്യാപിക്കാൻ തുടങ്ങി.  ഹൗഡി മോദി, നമസ്‌തേ ട്രംപ് തുടങ്ങിയ കെട്ടുകാഴ്ചകൾ പതിവായി .  2020 ലെ യുഎസ് പ്രസിഡൻ്റ് തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ ട്രംപിൻ്റെ വിജയത്തിനായി ഇന്ത്യൻ പ്രധാനമന്ത്രി  നേരിട്ട്  ക്യാൻവാസ്                ചെയ്യുന്നതിലേക്ക് വരെ കാര്യങ്ങൾ എത്തി.  എന്നാൽ,  അടുത്ത നാല് വർഷത്തേക്ക് മോദിക്ക് ബൈഡൻ പ്രസിഡൻസിയെയാണ് നേരിടേണ്ടി വന്നത്.  ബൈഡൻ കുടുംബത്തിന് ലഭിച്ച ഏറ്റവും വിലപിടിപ്പുള്ള സമ്മാനം 20,000 ഡോളറിൻ്റെ വജ്രത്തിൻ്റെ രൂപത്തിൽ മോദിയിൽ നിന്നായിരുന്നുവെന്ന് ഇപ്പോൾ അമേരിക്കൻ രേഖകളിൽ നിന്ന് നമുക്കറിയാം!

 രാഷ്ട്രീയം ഇപ്പോൾ യുഎസിൽ വീണ്ടും ഒരു            വൃത്തം പൂർത്തിയായി  രിക്കുന്നു, ട്രംപ് സത്യപ്രതിജ്ഞാ ചടങ്ങിലേക്കുള്ള ക്ഷണത്തിനായി നരേന്ദ്ര മോദി കലശലായി ആഗ്രഹിച്ച് കാത്തിരിക്കുന്ന കാഴ്ചയാണ് നമ്മൾ ഇപ്പോൾ കാണുന്നത്.  ട്രംപ് മോദിയെ ക്ഷണിച്ചാലും ഇല്ലെങ്കിലും, ഇന്ത്യ-യുഎസ് ഉഭയകക്ഷി ബന്ധത്തിൽ വർദ്ധിച്ചുവരുന്ന പിരിമുറുക്കത്തിൻ്റെ നിരവധി പ്രധാന മേഖലകളുണ്ട്, അവിടെ , യുദ്ധഭീതിയുള്ള ഒരു  മോദി സർക്കാരിന് ട്രംപ് പ്രസിഡൻ്റ് സ്ഥാനത്തെ നേരിടേണ്ടിവരും.  മോദിയും ട്രംപും തങ്ങളുടെ രാഷ്ട്രീയ ജീവിതം കെട്ടിപ്പടുത്തത് തീവ്ര ദേശീയവാദത്തിന്റെ വഴികളിലൂടെയാണ്.  യുഎസിന് ഇന്ത്യയെ തന്ത്രപരമായ സഖ്യകക്ഷിയായി എത്രതന്നെ  ആവശ്യമുണ്ടെങ്കിലും, താൽപ്പര്യങ്ങൾ ഏറ്റുമുട്ടുമ്പോൾ യുഎസ് തീവ്ര ദേശീയത തീർച്ചയായും അതിൻ്റെ  മാംസ വിഹിതം ചോദിച്ചുവാങ്ങും.  യുഎസുമായുള്ള ഇന്ത്യയുടെ തുടർച്ചയായ വ്യാപാര മിച്ചം മുതൽ  വൈദഗ്ധ്യമുള്ള തൊഴിലിന്റെ  അമേരിക്കൻ വിപണിയിലെ വിദേശ അപേക്ഷകരിൽ ഇന്ത്യക്കാരുടെ മുൻതൂക്കം വരെ, സംഘർഷത്തിൻ്റെ എല്ലാ ഘട്ടങ്ങളിലും മോദി സർക്കാരിൽ നിന്ന് വലിയ ഇളവുകൾ ആവശ്യപ്പെടാൻ ട്രംപ് സർക്കാർ ബാധ്യസ്ഥരാണ്. സമീപ വർഷങ്ങളിൽ, ഇന്ത്യയുടെ വ്യാപാര ബന്ധങ്ങൾ യുഎസിനും ചൈനയ്ക്കും എതിരെ തികച്ചും അസന്തുലനത്തിലേക്കു  മാറിയിരിക്കുന്നു.  ഏറ്റവും പുതിയ കണക്കുകൾ എടുക്കുകയാണെങ്കിൽ, 2024 ൽ ഇന്ത്യയ്ക്ക് യുഎസുമായി 35.3 ബില്യൺ ഡോളർ വ്യാപാര മിച്ചം ഉണ്ടായിരുന്നു, അതേസമയം ചൈനയുമായി 85.1 ബില്യൺ ഡോളർ വ്യാപാര കമ്മി നിലനിൽക്കുന്നു.  യുഎസ് ചരക്കുകൾക്ക് ഇന്ത്യ 'അമിത താരിഫ്' ചുമത്തുന്നുവെന്നും യുഎസിലേക്കുള്ള ഇന്ത്യൻ കയറ്റുമതിയിൽ പരസ്പര താരിഫുകൾ ഭീഷണിപ്പെടുത്തുന്നുവെന്നും ട്രംപ് ടീം ഇതിനകം തന്നെ ആരോപിക്കുന്നുണ്ട്.  വ്യാപാര താരിഫുകളേക്കാൾ, MAGA (മേക്ക് അമേരിക്ക ഗ്രേറ്റ് എഗെയ്ൻ) യുടെ ട്രംപ് ഭാഷ്യങ്ങൾ കുടിയേറ്റവിരുദ്ധ വാചാടോപത്തെ ആസ്പദമാക്കിയുള്ളതാണ്.  മുൻകാലങ്ങളിൽ കുടിയേറ്റ വിരുദ്ധ കാമ്പെയ്ൻ മെക്‌സിക്കോക്കാർക്കും മുസ്‌ലിംകൾക്കും നേരെ മാത്രമായിരുന്നുവെങ്കിൽ, ഇത്തവണ അമേരിക്കയിലെ എച്ച്-1 ബി വിസയുള്ളവരിൽ വൈദഗ്ധ്യമുള്ള ഇന്ത്യക്കാരുടെ മുൻതൂക്കവും ഒരു പ്രധാന വിഷയമായി  മാറിയിരിക്കുന്നു.

 വൈദഗ്ധ്യമുള്ള തൊഴിലുകളിൽ വിദേശ പൗരന്മാരെ നിയമിക്കാൻ അമേരിക്കൻ തൊഴിലുടമകളെ പ്രാപ്തരാക്കുന്നതിനായി 1990-ൽ യുഎസ് കോൺഗ്രസ് സൃഷ്ടിച്ചതാണ് H-1B വിസ പ്രോഗ്രാം.  2004 മുതൽ പ്രതിവർഷം അനുവദിക്കുന്ന പുതിയ H-1B വിസകളുടെ എണ്ണം 85,000 ആയി പരിമിതപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്, എന്നാൽ വിസ വിപുലീകരണങ്ങൾ ഉൾപ്പെടെ മൊത്തം എണ്ണം 2022-ൽ 4,74,000 ആയി ഉയർന്നു, 2023-ൽ അത്  3,86,000 ആയിരുന്നപ്പോൾ, ഇതിൽ 70 ശതമാനത്തിലധികം ഇന്ത്യക്കാരാണ്.  ചൈനീസ് തൊഴിലാളികളുള്ള വിസകൾ 12 ശതമാനമായി വിദൂര രണ്ടാം സ്ഥാനത്താണ്.  ഈ വൈദഗ്ധ്യമുള്ള വിദേശ പ്രൊഫഷണലുകൾക്ക് സാധാരണയായി അവരുടെ അമേരിക്കൻ എതിരാളികളേക്കാൾ കുറഞ്ഞ വേതനം ലഭിക്കുന്നു, അതിനാൽ തൊഴിലുടമകൾക്ക് പ്രയോജനം ലഭിക്കുന്നു, എന്നാൽ അമേരിക്കൻ തൊഴിലാളികൾക്കിടയിൽ യഥാർത്ഥമോ മനസ്സിലാക്കിയതോ ആയ തൊഴിൽ നഷ്‌ടവും വിവിധ തൊഴിലുകളിലെ വേതനത്തിൻ്റെ മാന്ദ്യവും വർദ്ധിച്ചുവരുന്ന അസംതൃപ്തി ക്കു കാരണമായിട്ടുണ്ട്.  യുഎസ് ഇന്ത്യൻ പ്രവാസികൾക്കിടയിലെ വലിയ ബി ജെ പി അനുകൂല വിഭാഗത്തിൻ്റെ ട്രംപ് അനുകൂല നിലപാട് എന്തുതന്നെ ആയാലും,  യുഎസിൽ നിലവിലുള്ളതും ജോലി ചെയ്യാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നതുമായ ഇന്ത്യൻ തൊഴിലാളികൾക്ക് വരും ദിവസങ്ങളിൽ യുഎസിൽ കൂടുതൽ പ്രതികൂലമായ അന്തരീക്ഷം നേരിടേണ്ടിവരും.

 രേഖകളില്ലാത്ത ഇന്ത്യൻ കുടിയേറ്റക്കാരുടെ നാടുകടത്തലും വലിയ തോതിൽ അനുമാനിക്ക പ്പെടുന്നു. നാടുകടത്തുന്നതിനായി 18,000 ഇന്ത്യക്കാരെ ഇതിനകം കണ്ടെത്തിയ സാഹചര്യത്തിൽ, ഇന്ത്യൻ സർക്കാർ നാടുകടത്തൽ പ്രക്രിയയിൽ  'നിസ്സഹകരിക്കുന്ന'തായി  ആരോപിക്കപ്പെട്ടു.  തൻ്റെ ആദ്യ ടേമിൽ, ട്രംപ് 1.5 ദശലക്ഷം ആളുകളെ നാടുകടത്തിയിരുന്നു, തൻ്റെ രണ്ടാം ടേമിൽ ഒരു ദശലക്ഷം ആളുകളെ വാർഷിക ലക്ഷ്യത്തോടെ ഒരു കൂട്ട നാടുകടത്തൽ കാമ്പെയ്ൻ വാഗ്ദാനം ചെയ്തു.  1798-ലെ ഏലിയൻ എനിമീസ് ആക്റ്റ് പോലെയുള്ള അവ്യക്തമായ യുദ്ധകാല നാടുകടത്തൽ നിയമങ്ങൾ ജുഡീഷ്യൽ റിസോഴ്സിൻ്റെ യാതൊരു നടപടിയുമില്ലാതെ ഒരു വലിയ ക്രൂരമായ നാടുകടത്തൽ കാമ്പെയ്ൻ ആണ്   ആസൂത്രണം ചെയ്യുന്നത്.  ട്രംപ് പ്രസിഡൻ്റിൻ്റെ ആദ്യ ടേമിൻ്റെ മുഖമുദ്രയായിരുന്നതും ട്രംപിൻ്റെ കീഴിലുള്ള തീവ്ര വലതുപക്ഷ റിപ്പബ്ലിക്കൻ അജണ്ടയുടെ ഒരു പ്രധാന വശമായി  തുടരുന്നതുമായ വംശീയ വിദ്വേഷത്തിന്റെ സാഹചര്യത്തിൽ ട്രംപ്  ഭരണകൂടത്തിൻ്റെ പ്രവർത്തനം നിസ്സംശയം  പൂർത്തീകരിക്കപ്പെടുകയും ശക്തിപ്പെടുകയും ചെയ്യും.

 ഒരു അമേരിക്കൻ കോടതിയിലെ അദാനി കേസിൻ്റെ ഭാവി ട്രംപ് ഭരണകൂടവും മോദി സർക്കാരും തമ്മിലുള്ള മറ്റൊരു പ്രധാന ഉരച്ചിലായി വളരാൻ പോകുന്നു.  ഗൗതം അദാനിക്കും കൂട്ടാളികൾക്കും എതിരെ ഇന്ത്യയിൽ നടന്ന 250 മില്യൺ ഡോളർ കൈക്കൂലി കുംഭകോണം, യുഎസിലെ അഴിമതി വിരുദ്ധ നിയമങ്ങളുടെ ലംഘനങ്ങൾ എന്നിവയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ക്രിമിനൽ, സിവിൽ നടപടികളും യുഎസ് ജില്ലാ ജഡ്ജി നിക്കോളാസ് ഗരോഫിസിൻ്റെ കീഴിൽ  കൊണ്ടുവന്നിരിക്കുന്നു . ജുഡീഷ്യൽ പ്രക്രിയയിൽ എന്തെങ്കിലും വിട്ടുവീഴ്ച സംഭവിക്കാൻ സാദ്ധ്യത കുറവാണ്. അതേ സമയം,  വിവിധ രാജ്യങ്ങളിൽ അദാനി ഗ്രൂപ്പിന് നൽകിയ നിരവധി കരാറുകൾ റദ്ദാക്കുകയോ അവലോകനം ചെയ്യുകയോ  സംഭവിക്കുന്നുണ്ട്.  അന്താരാഷ്‌ട്ര റേറ്റിംഗുകൾ കുറയുകയും ആഗോള വിപണിയിലെ ഫണ്ടുകൾ വറ്റിവരളുകയും ചെയ്‌തതോടെ, അദാനി ഗ്രൂപ്പിന് ഇതിനകം തന്നെ വിൽമർ ഗ്രൂപ്പിൽ നിന്ന് പുറത്തുപോകേണ്ടി വന്നിട്ടുണ്ട്.  അതിൻ്റെ 44% ഓഹരികൾ 2 ബില്യൺ യുഎസ് ഡോളറിൽ കൂടുതലാണ്.  ട്രംപിന് തീർച്ചയായും അദാനിക്ക്  ഒരു പ്രസിഡൻഷ്യൽ മാപ്പ് നൽകാനുള്ള അധികാരമുണ്ട്, എന്നാൽ മോദിയോടുള്ള അത്തരമൊരു ആനുകൂല്യത്തിന് വ്യക്തമായും വലിയ വില നൽകേണ്ടിവരും.

 ട്രംപ്-മോദി ചങ്ങാത്തമോ, അതിൻ്റെ അഭാവമോ ,  അദാനി ഗ്രൂപ്പിൻ്റെ ഭാവിയോ എന്നതിനപ്പുറം, ട്രംപിന്റെ   രണ്ടാമത്തെ           പ്രസിഡൻസിക്കാലത്തെ  നീക്കങ്ങളെക്കുറിച്ച് ഇന്ത്യയിലെ ജനങ്ങൾ തീർച്ചയായും ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടതുണ്ട്.  ഇന്ത്യയുടെ സാമ്പത്തിക പരമാധികാരവും ലോകത്തിൻ്റെ ഏത് ഭാഗത്തുമുള്ള ഇന്ത്യക്കാരുടെ സുരക്ഷയും അന്തസ്സും സംബന്ധിച്ച യഥാർത്ഥ പ്രശ്‌നങ്ങൾ ഒരിക്കലും വിസ്മരിക്കാനാവില്ല.  തീർച്ചയായും, ഇന്ത്യയുടെ നേരിട്ടുള്ളതും ആസന്നവുമായ താൽപ്പര്യങ്ങൾക്കപ്പുറം, ആഗോള സമാധാനം, നീതി, ഭൂമിയുടെ സുസ്ഥിതി എന്നിവ  കെട്ടിപ്പടുക്കുന്നതിന് യുഎസ് സാമ്രാജ്യത്വത്തെ ചെറുക്കുക എന്നത് എല്ലായ്‌പ്പോഴും അത്യന്താപേക്ഷിതമാണ് എന്ന് മാത്രമല്ലാ,  ട്രംപ് ഭരണത്തിന് കീഴിൽ അത് കൂടുതൽ അടിയന്തിരമായിത്തീരുകയും ചെയ്യും. 

 

 ഫാസിസ്റ്റ് ആക്രമണത്തിനെതിരായ വലിയ വിജയങ്ങളുടെ വർഷമായി 2025 മാറ്റുക

എഡിറ്റോറിയൽ , ML Update  വീക്‌ലി 

 ഗസയിൽ  ഫലസ്തീനികളുടെ വംശഹത്യ ഇസ്രായേൽ നിർവ്വിരാമമായി തുടരുമ്പോഴും ,  നിരവധി രാജ്യങ്ങളിൽ ഭരണമാറ്റത്തിന് 2024 സാക്ഷ്യം വഹിച്ചു.  നമ്മുടെ മേഖലയിലാണെങ്കിൽ, ദ്വീപിൻ്റെ ചരിത്രത്തിലാദ്യമായി  ഒരു ഇടതുപക്ഷ ചായ്‌വുള്ള ഭരണകൂടത്തിന് ശ്രീലങ്ക തുടക്കമിട്ടു.  ബംഗ്ലാദേശിൽ നടന്ന  ഒരു ജനകീയ പ്രക്ഷോഭം മുൻ പ്രധാനമന്ത്രി ഷെയ്ഖ് ഹസീനയെ രാജ്യം വിട്ട് ഇന്ത്യയിൽ അഭയം തേടാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചു, എന്നാൽ പിന്തിരിപ്പൻ ജമാഅത്ത് വിന്യസിച്ച ശക്തികളുടെ ഏകീകരണത്തിൻ്റെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ ജനാധിപത്യം പുനഃസ്ഥാപിക്കുന്നതിനുള്ള സാധ്യത ഇപ്പോഴും  അനിശ്ചിതത്വത്തിലാണ്.   ജനപ്രീതിയില്ലാത്തതും ഏകാധിപത്യപരവുമായ അസദ് ഭരണകൂടത്തിൻ്റെ ദീർഘകാലമായി കാത്തിരുന്ന പതനത്തിന് സിറിയ സാക്ഷ്യം വഹിച്ചു, എന്നാൽ യുഎസ് പിന്തുണയുള്ള ഇസ്രായേലി ആക്രമണത്തിൻ്റെ കെടുതികൾ നേരിട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്  ആ രാജ്യം ഇപ്പോൾ. അതേസമയം  തീവ്ര വലതുപക്ഷ വിജയത്തിൻ്റെ  അപകടം ഒഴിവാക്കാൻ തൽക്കാലം ഫ്രാൻസിന് കഴിഞ്ഞുവെങ്കിലും , യു എസ്  തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ  തിരിച്ചുവരവിൻ്റെ പാതയിൽ നിന്ന് ട്രംപിനെ പിന്തിരിപ്പിക്കാൻ അമേരിക്കയ്ക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല.  

 ഇന്ത്യയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ഇന്ത്യക്കാർ ഏറെക്കാലമായി കാത്തിരുന്ന മാറ്റം 2024 നൽകിയില്ല.  ബി.ജെ.പിക്ക് സ്വതന്ത്ര ഭൂരിപക്ഷം നഷ്ടപ്പെട്ടപ്പോഴും സഖ്യമെന്ന നിലയിൽ ഭരണം നിലനിർത്താൻ കഴിഞ്ഞു.  തുടർന്ന്, തിരഞ്ഞെടുപ്പ് കമ്മീഷൻ്റെ വ്യവസ്ഥാപിത മാനദണ്ഡങ്ങളായ തിരഞ്ഞെടുപ്പ് സുതാര്യത, സ്ഥാപനപരമായ നിഷ്പക്ഷത, ഉത്തരവാദിത്തം എന്നിവയെ നോക്കുകുത്തിയാക്കുംവിധം ആയിരുന്നു ബി ജെ പി  ഹരിയാനയിൽ അധികാരം നിലനിർത്തുകയും മഹാരാഷ്ട്രയിലെ തിരഞ്ഞെടുപ്പ് തൂത്തുവാരുകയും ചെയ്തത്.  2024ലെ ലോക്‌സഭാ തെരഞ്ഞെടുപ്പിൻ്റെ അനന്തരഫലങ്ങൾ, ഫാസിസ്റ്റ് പിടിയിൽ നിന്ന് ഇന്ത്യക്ക് അത്ര എളുപ്പത്തിൽ  തെരഞ്ഞെടുപ്പുകളിലൂടെ രക്ഷനേടാൻ കഴിയില്ലെന്ന്  ഇപ്പോൾ വ്യക്തമായിരിക്കുന്നു.  1949 നവംബർ 26-ന് ഭരണഘടന അംഗീകരിച്ച 'നാം ഇന്ത്യയിലെ ജനങ്ങൾ' എന്ന രീതിയിൽ ഉള്ള ധീരമായ കാൽവെപ്പോടെയുള്ള   ജനാധിപത്യ മുന്നേറ്റത്തിന് മാത്രമേ  റിപ്പബ്ലിക്കിനെ ഫാസിസ്റ്റുകളുടെ പിടിയിൽ നിന്ന് മോചിപ്പിക്കാൻ കഴിയൂ.

 മോദി സർക്കാരിൻ്റെ ഒരു ദശാബ്ദക്കാലത്തെ അനുഭവം അത്തരമൊരു ഉയർച്ചയുടെ സാദ്ധ്യമായ സൂചനകൾ നമുക്ക് കാണിച്ചുതന്നുണ്ട്.  1990-കളുടെ തുടക്കത്തിൽ ഉദാരവൽക്കരണ-സ്വകാര്യവൽക്കരണ-ആഗോളവൽക്കരണ പാക്കേജിൻ്റെ വരവിനെ സ്വാഗതം ചെയ്‌ത പൊതു  മനോഭാവം, മോദി സർക്കാരിൻ്റെ ട്രാക്ക് റെക്കോർഡിൻ്റെ ഏറ്റവും ദുർബ്ബലമായ  പോയിൻ്റായി തുടരുന്നു, കൊള്ളയുടെയും പിടിച്ചുപറിയുടേയും ചങ്ങാത്ത മുതലാളിത്ത ക്രമത്തിനെതിരെ ജനങ്ങൾ  വ്യക്തമായും തിരിയാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.  തെരഞ്ഞെടുത്ത ഏതാനും  കോർപ്പറേറ്റ് സ്ഥാപനങ്ങൾക്ക് പ്രകൃതിവിഭവങ്ങളും സാമ്പത്തിക അടിസ്ഥാന സൗകര്യങ്ങളും വിവേചനരഹിതമായി കൈമാറ്റം ചെയ്യുന്നത് വഴി ഉണ്ടാവുന്നത് രൂക്ഷമായ തൊഴിലില്ലായ്മ, വിട്ടുമാറാത്ത ദാരിദ്ര്യം, വർദ്ധിച്ചുവരുന്ന ജീവിതച്ചെലവ്, ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ഇന്ത്യക്കാരുടെ ജീവിതത്തിൻ്റെ യഥാർത്ഥ പ്രതിസന്ധി എന്നിവ മാത്രമാണ്.  വർദ്ധിച്ചുവരുന്ന അഴിമതി ആരോപണങ്ങൾക്കിടയിൽ  അദാനി ഗ്രൂപ്പിനെ രക്ഷിക്കാൻ സർക്കാർ നടത്തുന്ന പിടിവാശി നിറഞ്ഞ  പ്രതിരോധ ശ്രമം തുറന്നു  കാണിക്കുന്നത്  കോർപ്പറേറ്റ് പിന്തുണയിലുള്ള  ഭരണകൂടത്തിൻ്റെ അങ്ങേയറ്റത്തെ ആശ്രയത്വത്തെയാണ്.  കോർപ്പറേറ്റ് ഏറ്റെടുക്കലിനെതിരായ ജനകീയ ചെറുത്തുനിൽപ്പിൻ്റെ സാധ്യതകളെക്കുറിച്ച് കർഷക പ്രസ്ഥാനം ഇതിനകം തന്നെ നമുക്ക് ഒരു നേർക്കാഴ്ച നൽകിയിട്ടുണ്ട്.

 സാമൂഹ്യ സമത്വത്തിനും ലിംഗനീതിക്കുമുള്ള അന്വേഷണമാണ് ഇന്ത്യൻ ജനതയിലെ വലിയൊരു വിഭാഗത്തെ ഇടയ്ക്കിടെ നിശ്ചയദാർഢ്യമുള്ള ചെറുത്തുനിൽപ്പിന് പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന മറ്റൊരു  പ്രശ്നമണ്ഡലം.  സമീപകാലത്ത് കൊൽക്കത്തയിലെ ആർജി കാർ മെഡിക്കൽ കോളേജിൽ  ബിരുദാനന്തര ബിരുദധാരിയായ ട്രെയിനി ഡോക്ടറെ ക്രൂരമായി ബലാത്സംഗം ചെയ്ത് കൊലപ്പെടുത്തിയതിനെതിരാ യി ഉണ്ടായത്                 ജനരോഷത്തിന്റെ വൻപിച്ച  കുതിപ്പ് ആയിരുന്നു.  മെഡിക്കൽ കോളേജും ആശുപത്രിയും അതിന്റെ വേദികളായി.   മോദി ഭരണത്തിൻ കീഴിലുള്ള പുരുഷാധിപത്യപരവും സ്ത്രീവിരുദ്ധവുമായ അടിച്ചമർത്തലുകൾ,   യുവതികളുടെ മേൽ പലപ്പോഴും അരങ്ങേറുന്ന  അക്രമാസക്തമായ സദാചാര പോലീസിംഗ് , ഇവ മുതൽ ബലാത്സംഗികളെ (പ്രത്യേകിച്ച് ദലിത്, മുസ്ലീം സ്ത്രീകൾ) സംരക്ഷിക്കുന്നതും ആദരിക്കുന്നതും  ഫ്യൂഡൽ-പുരുഷാധിപത്യ ഖാപ് പഞ്ചായത്തുകളെ തദ്ദേശീയ ജനാധിപത്യ സ്ഥാപനങ്ങളായി ആഘോഷിക്കുന്നതുംവരെ യുള്ള സംഭവങ്ങൾ നടക്കുമ്പോഴും അവയൊന്നും ജനങ്ങളാൽ ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടാതെ പോയിട്ടില്ല.  രാജ്യസഭയിൽ അംബേദ്കറെക്കുറിച്ച് അമിത് ഷാ നടത്തിയ അവഹേളനാ  പരമായ പരാമർശങ്ങളും ഇന്ത്യയിലെ ജാതി വിരുദ്ധപ്പോരാട്ടത്തിന്റെ ഏറ്റവും ശക്തനായ ഐക്കണിന് എതിരേ നടന്ന  അവഹേളനത്തിനെതിരായ ജനകീയ രോഷവും വിരൽ ചൂണ്ടുന്നത്  സാമൂഹിക നീതിയുടെയും സമത്വത്തിൻ്റെയും പ്രശ്നങ്ങളിൽ  ഫാസിസ്റ്റ് ശക്തികൾ നേരിടുന്ന അഗാധമായ  അസ്വാസ്ഥ്യത്തിലേക്കും ദുർബലതയിലേക്കും ആണ്.

 ഇന്ത്യൻ ജനതയുടെ കൈകളിലെ ഏറ്റവും ശക്തമായ ആയുധം തീർച്ചയായും ഇന്ത്യയുടെ കൊളോണിയൽ വിരുദ്ധ സ്വാതന്ത്ര്യ പ്രസ്ഥാനത്തിൻ്റെ പ്രചോദനാത്മകമായ പൈതൃകവും, ഇന്ത്യയെ ഒരു മതേതര സോഷ്യലിസ്റ്റ് പരമാധികാര ജനാധിപത്യ റിപ്പബ്ലിക്കായി പ്രഖ്യാപിച്ച സ്വാതന്ത്ര്യ പ്രസ്ഥാനത്തിൻ്റെ കാഴ്ചപ്പാടിൽ നിന്ന് ഉയർന്നുവന്ന ഭരണഘടനയുമാണ്.  വർഗീയ വിദ്വേഷത്തിൻ്റെയും ബ്രാഹ്മണ മേധാവിത്വത്തിൻ്റെയും പുരുഷാധിപത്യത്തിൻ്റെയും നിരന്തരമായ ഫാസിസ്റ്റ് ആയുധവൽക്കരണത്തിനെതിരെ, സ്വാതന്ത്ര്യസമരത്തിൻ്റെ സ്വപ്നങ്ങളും ഭരണഘടനയിൽ പ്രതിപാദിച്ചിരിക്കുന്ന ആധുനിക ഇന്ത്യയുടെ ദർശനവും,  സമത്വ സാമൂഹിക ക്രമത്തിൽ കരുത്തുറ്റ നവീകരണത്തിന്നും ജനാധിപത്യത്തിനും വേണ്ടിയുള്ള                              അന്വേഷണത്തിൻ്റെ ഏറ്റവും ശക്തമായ വേദിയായും        അത് നിലകൊള്ളുന്നു.  2025ൽ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ്കാരും ഫാസിസ്റ്റുകളും ഒരേ സമയത്ത്  ഇന്ത്യൻ മണ്ണിൽ തങ്ങളുടെ പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെ ശതാബ്ദി ആഘോഷിക്കുമ്പോൾ,  അവസരത്തിനൊത്ത് ഉയർന്ന് പ്രവർത്തിക്കാനും,  2025-നെ ഫാസിസ്റ്റ് വിപത്തിനെതിരായ വലിയ വിജയങ്ങളുടെ വർഷമാക്കിമാറ്റാനുമുള്ള ബാദ്ധ്യത കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ്കാർക്ക് മുന്നിൽ ഇന്നുണ്ട്. 

 കാലിക്കറ്റ് യൂണിവേഴ്സിറ്റി ഇ എം എസ് ചെയറിന്റെ ആഭിമുഖ്യത്തിൽ ഡിസംബർ 18 -20 ,2024 ൽ നടന്ന ത്രിദിന ഇന്റർനാഷണൽ സെമിനാറിൽ സ: ദീപങ്കർ ഭട്ടാചാര്യ അവതരിപ്പിച്ച പ്രബന്ധം

ഇന്ത്യൻ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തിൻ്റെ നൂറാം വാർഷികം: പാഠങ്ങളും വെല്ലുവിളികളും

- ദീപങ്കർ ഭട്ടാചാര്യ

ഇന്ത്യയിലെ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തിന് ഇപ്പോൾ ഒരു നൂറ്റാണ്ട് പഴക്കമുണ്ട്. കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയുടെ യഥാർത്ഥ സ്ഥാപക ദിനത്തെക്കുറിച്ച് വ്യത്യസ്ത അഭിപ്രായങ്ങളുണ്ടെങ്കിലും, ഒരു പാർട്ടിയെന്ന നിലയിൽ സിപിഐയുടെ ഔപചാരിക സ്ഥാപക ദിനമായി സിപിഐയും സിപിഐ(എംഎൽ) ഉം അംഗീകരിക്കുന്നത് 1925 ഡിസംബർ 26 ആണ്. എല്ലാ വിവരണങ്ങളും അനുസരിച്ച്, 1920-കളുടെ ആരംഭം ഇന്ത്യയിൽ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ആശയങ്ങളും പ്രവർത്തനങ്ങളും രൂപപ്പെടാൻ തുടങ്ങിയ കാലഘട്ടമായി നമുക്ക് തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയും. അതിനാൽ ഈ പ്രസ്ഥാനത്തിന് ഇന്ത്യയിൽ വ്യക്തമായും ഒരു നൂറ്റാണ്ട് പഴക്കമുണ്ട്.

എന്നിരുന്നാലും, ഈ ലേഖനത്തിൻ്റെ ലക്ഷ്യം ഇന്ത്യയിലെ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തിൻ്റെ ചരിത്രം പുനഃപരിശോധിക്കുകയല്ല, മറിച്ച് വർത്തമാനകാലത്തെ വെല്ലുവിളികളിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നതിന് ഭൂതകാലത്തിൽ നിന്ന് പ്രചോദനവും പാഠങ്ങളും ഉൾക്കൊള്ളുക എന്നതാണ്. ഇന്ത്യയിലെ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തിൻ്റെ ഒന്നാം നൂറ്റാണ്ടിനെ വിശാലമായി നമുക്ക് നാല് ഘട്ടങ്ങളായി തിരിക്കാം - കൊളോണിയൽ കാലഘട്ടം, അടിയന്തരാവസ്ഥയിലേക്കും അതിൻ്റെ അനന്തരഫലങ്ങളിലേക്കും നയിച്ച സ്വാതന്ത്ര്യാനന്തര കാലഘട്ടം, 1990-കൾക്ക് ശേഷമുള്ള നവലിബറൽ നയങ്ങളുടെയും ഹിന്ദുത്വ തീവ്രവലതുപക്ഷത്തിൻ്റെ ആക്രമണാത്മകമായ ഉയർച്ചയുടെയും കാലഘട്ടം, സമ്പൂർണ്ണ ഫാസിസ്റ്റ് ആക്രമണത്തിൻ്റെ ഇപ്പോഴത്തെ കാലഘട്ടം എന്നിങ്ങനെ തരം തിരിക്കാവുന്നതാണ് അത്.

സാർവ്വദേശീയമായും, ഈ കാലഘട്ടത്തെ സമാനമായ ഘട്ടങ്ങളായി തിരിക്കാം. 1949 വരെ, രണ്ടാം ലോക യുദ്ധത്തിൽ വിജയിച്ചതുവരെയുള്ള കാലഘട്ടത്തെ നവംബർ 1917 ന് റഷ്യയിലും ഒക്ടോബർ 1949 ന് ചൈനയിലും വിജയകരമായ വിപ്ലവങ്ങൾ നടന്നതും , രണ്ടാം ലോകയുദ്ധത്തിൽ ഫാസിസ്റ്റ് കൂട്ടുകെട്ടിന് മേൽ നിർണായകമായ രാഷ്ട്രീയ-സൈനിക വിജയം നേടിയതുമായ കാലം ആയിക്കരുതാം . 1959 ൽ നടന്ന ക്യൂബൻ വിപ്ലവവും, വിയറ്റ്നാം യുദ്ധത്തിൽ യുഎസ് സാമ്രാജ്യത്വത്തിന് 1975 ൽ ഉണ്ടായ പരാജയവും കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തിൻ്റെ ശ്രദ്ധേയമായ ആഗോള ഉയർച്ചയ്ക്കും ഏകീകരണത്തിനും സാക്ഷ്യം വഹിച്ചു. രണ്ടാം ലോകയുദ്ധാനന്തര കാലഘട്ടത്തിൽ കമ്മ്യുണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തിന് ഉണ്ടായ ഉയർച്ചയുടെ ബിന്ദുക്കൾ ആണ് ഇവയെല്ലാം അടയാളപ്പെടുത്തിയത് .

സോവിയറ്റ് യൂണിയൻ്റെ തകർച്ച ശീതയുദ്ധത്തിൻ്റെ ഘട്ടം അവസാനിപ്പിക്കുകയും സാമ്രാജ്യത്വ ആക്രമണത്തിൻ്റെയും കോർപ്പറേറ്റ് കൊള്ളയുടെയും ഒരു പുതിയ ഘട്ടത്തിലേക്ക് ലോകത്തെ തള്ളിവിടുകയും ചെയ്തു. കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് അല്ലെങ്കിൽ സോഷ്യലിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തിന് പഴയ സോവിയറ്റ് ബ്ളോക്ക് മേഖലയിൽ നഷ്ടപ്പെട്ട നില വീണ്ടെടുക്കാൻ ഇതുവരെ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ലെങ്കിലും, ഈ കാലയളവിൽ അത് ലാറ്റിനമേരിക്കയിലും ഏഷ്യയിലും കൂടുതൽ സ്വീകാര്യത നേടി . എന്നിരുന്നാലും, ലോകത്തിൻ്റെ വലിയ ഭാഗങ്ങളിൽ ഫാസിസ്റ്റ് തീവ്രവലതുപക്ഷത്തിൻ്റെ പുതിയ ഉയർച്ചയ്ക്കാണ് ഇപ്പോൾ നാം സാക്ഷ്യം വഹിക്കുന്നത്.

അതിൻ്റെ രൂപീകരണ വർഷങ്ങളിൽ, കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തിൻ്റെ പ്രാരംഭ പ്രചോദനവും പ്രേരണയും റഷ്യൻ വിപ്ലവത്തിൻ്റെ വിജയത്തിൽ നിന്നും അതുപോലെ ഇന്ത്യയ്ക്കുള്ളിലെ കൊളോണിയൽ ഭരണം, ഫ്യൂഡൽ അടിച്ചമർത്തൽ, സാമൂഹിക അടിമത്തം എന്നിവയിൽനിന്നു സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനുവേണ്ടിയുള്ള ശക്തമായ പ്രേരണകളിൽ നിന്നും ആണ് . ഔപചാരികമായ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റു പാളയങ്ങൾക്കപ്പുറം, റഷ്യൻ വിപ്ലവത്തിൻ്റെ സ്വാധീനം ഇന്ത്യയുടെ കൊളോണിയൽ വിരുദ്ധ ഉണർവിന്റേയും സാമൂഹിക സമത്വത്തിനും വിമോചനത്തിനുംവേണ്ടിയുള്ള അന്വേഷണത്തിന്റേയും രൂപത്തിൽ ആഴത്തിൽ വ്യാപിച്ചു. ഭഗത് സിങ്ങും അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ സഖാക്കളും മുതൽ നൊബേൽ സമ്മാന ജേതാവ് രവീന്ദ്രനാഥ ടാഗോർ വരെയും , അംബേദ്കർ മുതൽ പെരിയാർ വരെയും ഇന്ത്യയുടെ സ്വാതന്ത്ര്യ പ്രസ്ഥാനത്തിലും സാമൂഹിക നീതി പ്രസ്ഥാനത്തിലും സാഹിത്യത്തിലും ജനകീയ സംസ്കാരത്തിൻ്റെ മറ്റ് മേഖലകളിലും ഈ സ്വാധീനം നമുക്ക് കാണാൻ കഴിയും.

പല രാജ്യങ്ങളിലും നടന്ന കൊളോണിയൽ വിരുദ്ധ പോരാട്ടങ്ങളിൽ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകാർ മുൻനിര രാഷ്ട്രീയ ശക്തിയായി ഉയർന്നുവരുന്നതിൽ വിജയിക്കുകയും , സോഷ്യലിസം കെട്ടിപ്പടുക്കുകയോ അതിലേക്ക് മുന്നേറുകയോ ചെയ്യുക എന്ന ദൗത്യവുമായി ദേശീയവിമോചനത്തിൻ്റെ അജണ്ട സമന്വയിപ്പിക്കുന്നതിൽ ഫലവത്തായ പങ്കുവഹിക്കുകയും ചെയ്തു. ഇന്ത്യയിൽ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകാർ കാര്യമായ പുരോഗതി കൈവരിച്ചെങ്കിലും ഒരു മുൻനിര ശക്തിപ്രവാഹമായി ഉയർന്നുവരുന്നതിൽ വിജയിച്ചില്ല. അപ്പോഴും , കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രത്യയശാസ്ത്രത്തിൻ്റെയും പ്രസ്ഥാനത്തിൻ്റെയും ഉത്തേജക സ്വാധീനം കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയുടെ യഥാർത്ഥ സംഘടനാ ശക്തിയേക്കാൾ വളരെ കൂടുതലായിരുന്നു. ഇന്ത്യൻ സ്വാതന്ത്ര്യസമരത്തിൽ ജ്വലിച്ചുനിന്ന യുവനക്ഷത്രമായ അനശ്വര രക്തസാക്ഷി ഭഗത് സിംഗ്, പല നിലയിലും കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാതയിലെ മുൻഗാമി ആയിരുന്നു. ഭൂപ്രഭുത്വത്തിനെതിരെ പോരാടാൻ ശക്തമായ പ്രസ്ഥാനങ്ങൾ കെട്ടിപ്പടുക്കുന്നതിലും തൊഴിലാളിവർഗ്ഗത്തെ സംഘടിപ്പിക്കുന്നതിലും സാമൂഹിക സമത്വത്തിനും സാമുദായിക സൗഹാർദ്ദത്തിനും വേണ്ടി പോരാടുന്നതിലും കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് നേതൃത്വം വിശാലമായ സ്വാധീനം ചെലുത്തുകയും സ്വാതന്ത്ര്യസമരത്തിന് വിശാലമായ പുരോഗമനദിശാബോധം നൽകുകയും ചെയ്തു.

ഇന്ത്യാവിഭജനം, അഭൂതപൂർവമായ വർഗീയ കൂട്ടക്കൊല, ദശലക്ഷക്കണക്കിന് കുടുംബങ്ങളെ അതിർത്തിക്കപ്പുറമുള്ള കുടിയൊഴിപ്പിക്കൽ എന്നിവയുടെ ആഘാതത്തോടെയാണ് കൊളോണിയൽ അധിനിവേശത്തിൽ നിന്നുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം ലഭിച്ചതെങ്കിലും, ഇന്ത്യൻ ചരിത്രത്തിലെ ആഘാതജനകമായ വഴിത്തിരിവിനുശേഷം എഴുതപ്പെടുകയും അംഗീകരിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്ത ഭരണഘടന ഇന്ത്യയെ ഒരു ഹിന്ദു രാഷ്ട്രമാക്കുക എന്ന ആശയത്തെ നിരാകരിച്ചു എന്നത് ശ്രദ്ധേയമാണ്. പൗരന്മാരുടെ മത സ്വത്വം എന്തുതന്നെ ആയിരുന്നാലും, മതേതര ജനാധിപത്യം പുതിയ റിപ്പബ്ലിക്കിന്റെ സ്വഭാവമായി സ്വീകരിക്കുകയും , എല്ലാ പൗരന്മാർക്കും സമത്വം നൽകുകയുമാണ് ഭരണഘടന ചെയ്തത്.

ഹിന്ദു രാഷ്ട്രം വേണമെന്നാവശ്യപ്പെട്ട് ഭരണഘടനയെ ശക്തമായി എതിർത്ത ആർഎസ്എസും ഹിന്ദു മഹാസഭയും ഒറ്റപ്പെട്ടും ദുർബ്ബലമായും തുടരുകയായിരുന്നു . 1951 ഒക്ടോബർ 25 നും 1952 ഫെബ്രുവരി 21 നും ഇടയിൽ നടന്ന ആദ്യ പാർലമെൻ്റ് തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ 16 എംപിമാരുമായി കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടി രണ്ടാമത്തെ വലിയ കക്ഷിയായി ഉയരുകയും , ആർഎസ്പി, പിഡബ്ല്യുപി, ഫോർവേഡ് ബ്ലോക്ക് എന്നീ ഇടതുപക്ഷ കക്ഷികളും സോഷ്യലിസ്റ്റു പാർട്ടിയും യഥാക്രമം 22 ഉം 12 ഉം സീറ്റുകൾ നേടുകയും ചെയ്തപ്പോൾ , ഹിന്ദു മഹാസഭയും ജനസംഘവും യഥാക്രമം 4, 3 സീറ്റുകൾ മാത്രമാണ് നേടിയത്.

ഇന്ത്യയുടെ തെരഞ്ഞെടുപ്പ് ഭൂപടത്തിൽ വളർച്ച പ്രാപിച്ചിരുന്ന കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാദമുദ്രകൾ നിമിത്തം , പുതുതായി പുനസ്സംഘടിതമായ കേരളസംസ്ഥാനത്തിൽ നടന്ന ആദ്യ നിയമസഭാ തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ സഖാവ് ഇ എം എസ് നമ്പൂതിരിപ്പാടിൻ്റെ നേതൃത്വത്തിൽ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകാർക്ക് വിജയം നേടാനായി. ഒരു സംസ്ഥാന സർക്കാരിനെ നയിക്കുന്ന ആദ്യത്തെ കോൺഗ്രസ് ഇതര പാർട്ടിയായി കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകാർ ഉയർന്നുവന്ന സന്ദർഭമായിരുന്നു അത്. ആ ഗവൺമെന്റിനെ അതിൻ്റെ മുഴുവൻ കാലാവധി പൂർത്തിയാക്കാൻ കേന്ദ്ര സർക്കാർ അനുവദിച്ചില്ല. ഒരു പ്രതിപക്ഷ ഗവൺമെൻ്റിനെ കേന്ദ്രം താഴെയിറക്കുന്നതിൻ്റെ ആദ്യ ഇരയായി കേരളം മാറുകയായിരുന്നു. ഇപ്പോഴത്തെ മോദി കാലഘട്ടത്തിൽ ഈ പ്രവണത അസാധാരണമായ അനുപാതങ്ങൾ കൈവരിച്ചിരിക്കുന്നു.

കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തിൻ്റെ റാഡിക്കൽ പ്രവണതയും തേഭാഗ, തെലങ്കാന സമരങ്ങളുടെ വിപ്ലവവീര്യത്തെ വീണ്ടും ജ്വലിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. തൽഫലമായിട്ടാണ് 1967 മെയ് മാസത്തിൽ നക്സൽബാരി സംഭവിച്ചത്. രണ്ട് വർഷത്തിന് ശേഷം സിപിഐ (എംഎൽ) രൂപീകൃതമായി. നക്സൽബാരിയിലുണ്ടായ കർഷക മുന്നേറ്റം രാജ്യത്തുടനീളം വിപ്ലവത്തിന്റെ പാതയെ ദീപ്തമാക്കിനിർത്തി. ഏറ്റവും നിഷ്ടുരമായ ഭരണകൂട അടിച്ചമർത്തലുകൾക്കിടയിലും അതിന്റെ സ്പിരിറ്റ് നിലനിന്നു. 1970 കളെ ജനകീയ വിമോചനത്തിന്റെ ദശകമാക്കി മാറ്റുക എന്ന ലക്ഷ്യം കൈവരിക്കുന്നതിൽ ആ സമരോൽസുകമുന്നേറ്റം പരാജയപ്പെട്ടെങ്കിലും, അത് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തെ ഇന്ത്യയിലെ ഏറ്റവും അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ട സാമൂഹിക വിഭാഗങ്ങളിലേക്കും പിന്നോക്ക മേഖലകളിലേക്കും ആഴത്തിൽ വേരൂന്നുന്ന ഒരു നിലയിലേക്ക് എത്തിച്ചു.

പൊതുതെരഞ്ഞെടുപ്പുകളുടെ കാര്യത്തിലായാലും, 1967-ന് ശേഷമുള്ള കാലഘട്ടത്തിലാണ് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് സ്വാധീനത്തിൻ്റെ ഏറ്റവും വലിയ വികാസം സംഭവിച്ചത്, 1960-കളുടെ അവസാനത്തിലും പ്രത്യേകിച്ച് അടിയന്തരാവസ്ഥയുടെ പശ്ചാത്തലത്തിലും കോൺഗ്രസിൻ്റെ ചരിത്രപരമായ തകർച്ചയുടെയും പിളർപ്പിൻ്റെയും തുടക്കത്തോടെ. ഭൂപരിഷ്കരണം, മെച്ചപ്പെട്ട കൂലിക്ക് വേണ്ടിയുള്ള സമരങ്ങൾ, തദ്ദേശ സ്വയംഭരണസ്ഥാപനങ്ങൾ വഴിയായുള്ള ജനാധിപത്യപരമായ പ്രതിരോധം, എന്നിവയായിരുന്നു കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് സ്വാധീനം നിലനിർത്താനും വിപുലീകരിക്കാനും സഹായിച്ചത്. മൂന്ന് സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ ഇടത്പക്ഷ സർക്കാരുകളെ നയിക്കാനും അറുപത് എം പി മാരെ പാർലമെൻ്റിലേക്ക് അയയ്ക്കാനും ഇടതുപക്ഷത്തിന് കഴിഞ്ഞു .

കഴിഞ്ഞ ഒന്നര പതിറ്റാണ്ടായി, തെരഞ്ഞെടുപ്പുകളിൽ ജയം നേടാനുള്ള ഇന്ത്യൻ ഇടതുപക്ഷത്തിൻ്റെ ശേഷിയിൽ തുടർച്ചയായതും ഗുരുതരമായതുമായ ഇടിവ് സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ട് . പശ്ചിമ ബംഗാളിലെ തകർച്ചയ്ക്ക് കാരണമായത് ക്ഷേമ അജണ്ട കയ്യൊഴിഞ്ഞുകൊണ്ട് കോർപ്പറേറ്റ്കൾ നയിക്കുന്ന വികസന മാതൃകയുമായി ഇണങ്ങാൻ ശ്രമിക്കുംവിധത്തിൽ നടത്തിയ നയ ക്രമീകരണമാണ് . അഖിലേന്ത്യാ പശ്ചാത്തലത്തിൽ അതിവേഗം ഉയർന്നുവരുന്ന ഫാസിസ്റ്റ് ഏകീകരണത്താൽ സംസ്ഥാനത്തിനകത്ത് ഉടലെടുത്ത വലതുപക്ഷ വ്യതിയാനം, തന്മൂലം പെട്ടെന്നുതന്നെ ശക്തിപ്പെടുകയാണ് ഉണ്ടായത് . വാസ്തവത്തിൽ, ഇന്ന് ഇന്ത്യയിലെ ഫാസിസത്തിൻ്റെ ഉയർച്ചയും ദൃഢീകരണവും കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകാർക്ക് മാത്രമല്ല, ആധുനിക ഇന്ത്യ ഒരു മതേതര ജനാധിപത്യ റിപ്പബ്ലിക്കും തുറന്നതും വൈവിധ്യപൂർണ്ണവുമായ ഒരു സമൂഹവുമെന്ന നിലയിലുള്ള ഭരണഘടനാപരമായ കാഴ്ചപ്പാടിന് തന്നെ ഏറ്റവും വലിയ വെല്ലുവിളി ഉയർത്തുന്നു. ജനാധിപത്യത്തിൻ്റെ ഏറ്റവും ധീരവും സ്ഥിരതയുള്ളതുമായ ചാമ്പ്യൻ എന്ന നിലയിലും, ഇന്ത്യൻ ഫാസിസത്തിൻ്റെ കടന്നാക്രമണത്തിനെതിരായ പ്രതിരോധത്തിൻ്റെ കോട്ടയായും കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകാർ ഈ ഘട്ടത്തിൽ സ്വയം പുനഃസ്ഥാപിക്കേണ്ടതുണ്ട്.

ഇന്നത്തെ ഇന്ത്യയിലെ ഫാസിസത്തിൻ്റെ ദേശീയവും ചരിത്രപരവുമായ പ്രത്യേകതകൾ ശ്രദ്ധിക്കുന്നതിന് ഇന്ത്യയിലെ ഫാസിസം എന്ന പൊതുപദത്തേക്കാൾ ഇന്ത്യൻ ഫാസിസം എന്ന പ്രയോഗമാണ് ഞാൻ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നത്. ഇറ്റലി, സ്പെയിൻ, ജർമ്മനി എന്നിവിടങ്ങളിൽ ഫാസിസത്തിൻ്റെ ഉദയത്തിൻ്റെ ആദ്യ കാലഘട്ടത്തിൽ, സാർവ്വദേശീയ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനം ദേശീയമായ സവിശേഷതകളോടെ സാർവ്വദേശീയ മണ്ഡലത്തിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്ന ഒരു രാഷ്ട്രീയ പ്രവണതയായി ഫാസിസത്തെ ശരിയായി തിരിച്ചറിഞ്ഞിരുന്നു. ഇന്ന് ഇന്ത്യയിൽ ഫാസിസത്തിൻ്റെ ഉദയം സംഭവിക്കുന്നത് തീവ്രവലതുപക്ഷത്തിൻ്റെ ആക്രമണാത്മകമായ പുതിയ കുതിച്ചുചാട്ടത്തിൻ്റെ ആഗോള പശ്ചാത്തലത്തിലാണ്. എന്നാൽ ചരിത്രപരമായി ആർഎസ്എസിന് ഇതിൽ ഉള്ള നിർണ്ണായക പങ്ക് കണക്കിലെടുക്കുമ്പോൾ , ഈ പ്രതിഭാസത്തിൻ്റെ സാധാരണ ഇന്ത്യൻ മാനങ്ങൾ നമുക്ക് ഒരിക്കലും അവഗണിക്കാനാവില്ല.

ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിൻ്റെ ആദ്യ പകുതിയിലെ യൂറോപ്യൻ ഫാസിസത്തിന് വിവിധ സന്ദർഭങ്ങളിൽ ശക്തമായ ഉയർച്ചയും തകർച്ചയും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇതിൽനിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി ഇന്ത്യൻ ഫാസിസത്തിന് ഉണ്ടായിട്ടുള്ളത് സാവധാനവും തുടർച്ചയായതുമായ ഉയർച്ചയായിരുന്നു. കഴിഞ്ഞ മൂന്ന് ദശകങ്ങളിൽ മാത്രം , പ്രത്യേകിച്ച് 2014-ലെ മോദി ഭരണത്തിന്റെ അധികാരാരോഹണത്തിന് ശേഷം അത് ഗതിവേഗം ആർജ്ജിക്കുകയായിരുന്നു. ഇന്ത്യൻ സമൂഹത്തിൻ്റെ, പ്രത്യേകിച്ച് ജാതി വ്യവസ്ഥ, പുരുഷാധിപത്യ ക്രമം, ഫ്യൂഡൽ അംശങ്ങളുടെ അതിജീവനം എന്നിവയുടേതായ പിന്തിരിപ്പൻ മൂല്യങ്ങളിൽനിന്നാണത് ശക്തി പ്രാപിച്ചത് . വിജയകരമായ ഒരു ജനാധിപത്യ വിപ്ലവത്തിലൂടെ മാത്രം സാദ്ധ്യമാകുന്ന നിർണ്ണായകമായ വിഛേദത്തിന്റെ അഭാവത്തിൽ, ഇന്ത്യൻ ഫാസിസം പാർലമെൻ്ററി ജനാധിപത്യത്തിൻ്റെ വ്യവസ്ഥിത സംവിധാനത്തിലേക്ക് ആഴത്തിൽ കടന്നുകയറുകയും ഇന്ത്യയുടെ ചങ്ങാത്ത മുതലാളിത്തവുമായി ഒരു സങ്കീർണ്ണമായ ബന്ധം സ്ഥാപിക്കുകയും ചെയ്തു. യുഎസ്-ഇസ്രായേൽ അച്ചുതണ്ടുമായുള്ള ഇന്ത്യൻ ഭരണകൂടത്തിന്റെ തന്ത്രപരമായ പങ്കാളിത്തം, ഇന്ത്യൻ വിപണിയുടെയും ഇന്ത്യയുടെ വിഭവങ്ങളുടെയും ആഗോള ആകർഷണങ്ങൾ, അന്താരാഷ്ട്ര രംഗത്ത് ഇന്ത്യൻ പ്രവാസികളുടെ വർദ്ധിച്ചുവരുന്ന സാന്നിദ്ധ്യം എന്നിവയും ഇത് പ്രയോജനപ്പെടുത്തുന്നു. സയണിസവുമായുള്ള ഹിന്ദുത്വത്തിന്റെ അടുത്ത പ്രത്യയശാസ്ത്ര ബന്ധവും , ദേശീയ യാഥാസ്ഥിതികതയുടെ ഉയർന്നുവരുന്ന അന്താരാഷ്ട്ര ബ്രാൻഡിന് കീഴിൽ മറ്റ് തീവ്ര വലതുപക്ഷ പ്രത്യയശാസ്ത്രങ്ങൾക്കിടയിൽ സ്ഥാനം പിടിച്ചുള്ള അതിന്റെ വ്യാപനവും നാം ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടതാണ്.

വർദ്ധിച്ചുവരുന്ന ഫാസിസ്റ്റ് ആക്രമണത്തിനെതിരെ ശക്തമായ ചെറുത്തുനിൽപ്പ് കെട്ടിപ്പടുക്കുന്നതിന്,

അദ്ധ്വാനിക്കുന്ന ജനങ്ങളുടെ സുസ്ഥിരമായ കോർപ്പറേറ്റ് വിരുദ്ധ അണിനിരത്തലിനൊപ്പം കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തിന് ജാതിവിരുദ്ധ, പുരുഷാധിപത്യ വിരുദ്ധ പോരാട്ടങ്ങളുടെ മൂർച്ച കൂട്ടേണ്ടതുണ്ട്. ഭരണകൂട അധികാരത്തിൽ വേരൂന്നിയ ഫാസിസ്റ്റ് ശക്തികളിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാൻ ഒരിക്കലും എളുപ്പത്തിൽ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ലെങ്കിലും, തിരഞ്ഞെടുപ്പ് രംഗത്ത് ഫാസിസ്റ്റ് ക്യാമ്പിനെ ദുർബ്ബലപ്പെടുത്താനും ഒറ്റപ്പെടുത്താനും സാധിക്കണം. ഭരണഘടനയെയും റിപ്പബ്ലിക്കിനെയും ഫാസിസ്റ്റ് ശക്തികളുടെ പിടിയിൽ നിന്ന് രക്ഷിക്കാനും എല്ലാ ശ്രമങ്ങളും നടത്തണം. വിദ്വേഷത്തിൻ്റെയും നുണകളുടെയും അക്രമത്തിൻ്റെയും ഫാസിസ്റ്റ് ക്യാമ്പെയിനുകളെ ചെറുക്കാനും , ജനങ്ങളുടെ അവകാശങ്ങളും താൽപ്പര്യങ്ങളും സംരക്ഷിക്കാനും, ഫാസിസ്റ്റ് ഭരണകൂടത്തെ എതിർക്കുന്ന എല്ലാ ശക്തികളെയും പരമാവധി അണിനിരത്തേണ്ടത് അനിവാര്യമാണ്. യുണൈറ്റഡ് ഫ്രണ്ട് തന്ത്രത്തിൻ്റെ പൂർണ്ണമായ വിനിയോഗം ഇത് തീർച്ചയായും ആവശ്യപ്പെടുന്നു.

നമ്മൾ ഇപ്പോൾ ഇന്ത്യൻ റിപ്പബ്ലിക്കിൻ്റെ എഴുപത്തിയഞ്ചാം വാർഷികത്തോട് അടുക്കുകയാണ്. ഭരണഘടന അംഗീകരിക്കുന്ന സമയത്ത് തന്നെ, റിപ്പബ്ലിക്കിൻ്റെ യാത്രയെ തടസ്സപ്പെടുത്തുകയും വഴിതെറ്റിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന അപകടങ്ങളെക്കുറിച്ച് അതിൻ്റെ ശില്പികൾ നമുക്ക് മുന്നറിയിപ്പ് നൽകിയിരുന്നു എന്നത് ശ്രദ്ധേയമാണ്. 1949 നവംബർ 25-ന് ഭരണഘടന അംഗീകരിക്കുന്നതിൻ്റെ തലേന്ന് ഭരണഘടനാ അസംബ്ലിയിൽ ഡോ. ബി ആർ അംബേദ്കർ നടത്തിയ പ്രസംഗത്തിൽ ഏറ്റവും ഉൾക്കാഴ്ചയുള്ള ചില പരാമർശങ്ങൾ കാണാം. ഭരണഘടനാ അസംബ്ലി നിയോഗിച്ച ഡ്രാഫ്റ്റിംഗ് കമ്മിറ്റിയുടെ അദ്ധ്യക്ഷസ്ഥാനത്തിരുന്ന് അംബേദ്കർ അന്ന് നൽകിയ മുന്നറിയിപ്പ് ഇങ്ങനെയായിരുന്നു : "എത്ര നല്ല ഭരണഘടനയാണെങ്കിലും, അത് പ്രവർത്തിപ്പിക്കാൻ വിളിക്കപ്പെടുന്നവർ മോശമായാൽ അത് മോശമായി മാറുമെന്ന് ഉറപ്പാണ്" രൂപീകരണ വർഷങ്ങളിൽ ഭരണഘടനയോടും അതിൻ്റെ അടിസ്ഥാന ആശയങ്ങളോടും തത്വങ്ങളോടും പ്രത്യക്ഷമായി എതിർപ്പ് പുലർത്തിയിരുന്ന ആർഎസ്എസ് ഇന്ന് ഭരണകൂടത്തിൻ്റെ കടിഞ്ഞാണ് പിടിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ ഈ വിരോധാഭാസത്തിൻ്റെ ഫലം അനുഭവിക്കുക വഴി നാം ഇന്ന് അഭിമുഖീകരിക്കുന്നത് അത്തരമൊരു ഘട്ടത്തെയാണ്. ഭൂരിപക്ഷവാദം നിയമമാണെന്ന് വിധിക്കുന്ന ഹൈക്കോടതി ജഡ്ജിമാരും, ബിജെപിയിതര സംസ്ഥാന സർക്കാരുകളെ തടസ്സപ്പെടുത്താനും അട്ടിമറിക്കാനും പ്രത്യേക താൽപര്യം കാണിക്കുന്ന ഗവർണർമാരും, സംശയാസ്പദമായ ഭരണഘടനാവിരുദ്ധ നിയമങ്ങൾ പാസ്സാക്കാൻ മാത്രമായും , വിയോജിപ്പുകളുടെയും സംവാദങ്ങളുടെയും അറവുശാലയായും പാർലമെൻ്റ് സമ്മേളനങ്ങൾ ഉപയോഗിക്കപ്പെടുന്ന അവസ്ഥ നമ്മുടെ മുന്നിൽ ഉണ്ട്. മുൻപ് സൂചിപ്പിച്ച അതേ അഭിസംബോധനയിൽ, രാഷ്ട്രീയത്തിലെ ഭക്തി, വീരാരാധന,എന്നിവയെ "അധഃപതനത്തിലേക്കും ആത്യന്തിക സ്വേച്ഛാധിപത്യത്തിലേക്കും ഉള്ള ഉറപ്പായ വഴി" എന്ന് അംബേദ്കർ വിശേഷിപ്പിക്കുകയും രാഷ്ട്രീയ ജനാധിപത്യത്തെ സാമൂഹിക ജനാധിപത്യം ഉപയോഗിച്ച് ശക്തിപ്പെടുത്തേണ്ടതിൻ്റെ ആവശ്യകത ഊന്നിപ്പറയുകയും ചെയ്തു. അതിന്നും ഒരു വർഷം മുമ്പ് , ഭരണഘടനയുടെ കരട് അവതരിപ്പിക്കുമ്പോൾ അദ്ദേഹം ഇന്ത്യയിലെ ജനാധിപത്യത്തെ "ഇന്ത്യൻ മണ്ണിലെ ഒരു ടോപ്പ് ഡ്രസ്സിംഗ്" (ബാഹ്യാവരണം ) എന്ന് വിശേഷിപ്പിച്ചിരുന്നു. ഭരണഘടനാപരമായ 'ടോപ്പ് ഡ്രസ്സിംഗ്' നിലനിർത്തുന്നതിനായി ഇന്ത്യൻ സാമൂഹിക മണ്ണിൻ്റെ ജനാധിപത്യവൽക്കരണത്തിന്നുള്ള ചുമതലയാണ് അദ്ദേഹം ഉയർത്തിക്കാട്ടിയത് .

റിപ്പബ്ലിക്കിൻ്റെ കാതലായ ഘടകങ്ങളായി ഭരണഘടന ഉയർത്തിപ്പിടിച്ചത് വ്യക്തിഗത പൗരന്മാരെയാണ്, അല്ലാതെ ഏറെ കാല്പനികവൽക്കരിക്കപ്പെട്ട പരമ്പരാഗത ഗ്രാമീണ സമൂഹങ്ങളെയല്ല ; കൂടാതെ , അവരുടെ എല്ലാ വൈവിദ്ധ്യങ്ങൾക്കിടയിലും 'നാം , ഇന്ത്യയിലെ ജനങ്ങൾ ' എന്ന പ്രയോഗത്തിലൂടെയുള്ള കൂട്ടായ ജനാധിപത്യ സ്വത്വത്തിന് മുൻഗണന നൽകി എന്നതും ശ്രദ്ധേയമാണ്. ഇന്ത്യ ഇതിനകം ഒരു രാഷ്ട്രമായി മാറിയിരിക്കുന്നു എന്ന വ്യാമോഹപരമായ ആശയം അവതരിപ്പിക്കുന്നതിന്റെ സ്ഥാനത്തായിരുന്നു ഇങ്ങനെയൊരു വീക്ഷണം . ജാതിയെ ഏറ്റവും വലിയ രാഷ്ട്രവിരുദ്ധ പ്രതിബന്ധമായി അംബേദ്കർ കണക്കാക്കുകയും സ്വാതന്ത്ര്യം, സമത്വം, സാഹോദര്യം എന്നിവയുടെ അവിഭാജ്യമായ ത്രിത്വത്തെ സാമൂഹിക ജനാധിപത്യത്തിൻ്റെയും ദേശീയ ഐക്യത്തിൻ്റെയും അടിത്തറയായി ഊന്നിപ്പറയുകയും ചെയ്തു. ഭൂരിപക്ഷവാദത്തിൻ്റെയും അമിത കേന്ദ്രീകരണത്തിൻ്റെയും ആപത്തുകൾക്കും എതിരെ ഭരണഘടന ജീവൽ പ്രധാനമായിരുന്നു.ന്യൂനപക്ഷ അവകാശങ്ങളും ഫെഡറൽ താൽപ്പര്യങ്ങളും മാരകമായ ഭീഷണികളിൽ നിന്ന് സംരക്ഷിക്കുന്നതിൽ അംബേദ്കർ ശ്രദ്ധാലുവായിരുന്നു. ഹിന്ദുരാജ് യാഥാർത്ഥ്യമാകുന്നത് ഇന്ത്യയുടെ ഏറ്റവും വലിയ വിപത്തായിരിക്കുമെന്നും എന്തുവിലകൊടുത്തും അത് തടയേണ്ടതുണ്ടെന്നുമുള്ള ഏറ്റവും വ്യക്തമായ മുന്നറിയിപ്പും നമുക്ക് ഓർക്കാം.

കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തിന് ഇന്ന് ഇന്ത്യയെ ഈ വിപദ്ഘട്ടത്തിൽ നിന്ന് കരകയറ്റേണ്ടതുണ്ട് . ഭരണകൂട അധികാരത്തിൻ്റെ ദണ്ഡ് ഉപയോഗിച്ച് അനുദിനം ഉൽപാദിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന വിപത്തിനെ പല്ലും നഖവും ഉപയോഗിച്ച് ചെറുത്തുതോൽപ്പിക്കേണ്ടിവരും ; റിപ്പബ്ലിക്കിനെ തകർച്ചയിൽനിന്ന് രക്ഷിക്കാനും ജനാധിപത്യത്തെ ശക്തമായ അടിത്തറയിൽ ഉറപ്പിക്കാനും വേണ്ടി കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനം അവസരത്തിനൊത്ത് ഉയരുകയും സമൂഹത്തിൻ്റെയും ഭരണകൂടത്തിൻ്റെയും സമഗ്രമായ ജനാധിപത്യവൽക്കരണത്തിലൂടെ ഫാസിസത്തിൻ്റെ നിർണ്ണായകമായ പരാജയം ഉറപ്പാക്കുകയും വേണം.

സാർവ്വദേശീയ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തിന് മുന്നിൽ പരിഹരിക്കപ്പെടാത്ത വെല്ലുവിളികൾക്ക് പരിഹാരം കാണേണ്ട ഉത്തരവാദിത്തം ഇന്ത്യയിലെ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകാർക്കും ഉണ്ട്. സോവിയറ്റ് യൂണിയൻ്റെ തകർച്ചയ്ക്ക് പിന്നിൽ ബാക്കിയാവുന്ന ചോദ്യങ്ങളുണ്ട്. വിപ്ലവാനന്തര സാഹചര്യത്തിലായാലും മറ്റുതരത്തിൽ ആയാലും ഭരണസ്ഥാനങ്ങളിൽ ഇരിക്കുന്ന കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടികൾക്ക് അവ പ്രത്യേകിച്ചും പ്രസക്തമാണ്. സോവിയറ്റ് യൂണിയനിൽ ഒടുവിൽ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടി ജനങ്ങളിൽ നിന്ന് വളരെ വിച്ഛേദിക്കപ്പെട്ടു, ഭരണകൂടത്തിൻ്റെ ദണ്ഡനനീതിയിലും ഉദ്യോഗസ്ഥ ദുഷ്പ്രഭുത്വം നിറഞ്ഞ സംവിധാനത്തിലും പൂർണ്ണമായും മുഴുകിയ ഏഴ് പതിറ്റാണ്ടുകൾക്ക് ശേഷം പുറത്തുനിന്നോ ഉള്ളിൽ നിന്നോ വലിയ സൈനിക ഇടപെടലില്ലാതെ മുഴുവൻ ഘടനയും ആവിയായിത്തീരുകയായിരുന്നു . സാമ്പത്തികമായ സ്തംഭനത്തിനും വിദേശനയത്തിലെ വൈകല്യങ്ങൾക്കും പുറമെ, ആഭ്യന്തര ജനാധിപത്യത്തിൻ്റെയും ചലനാത്മകതയുടെയും സ്പഷ്ടമായ വലിയ അഭാവമാണ് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയുടെ ഭരണപരമായ പങ്കിനുള്ള ജനപിന്തുണയും നിയമസാധുതയും പോലും നഷ്ടപ്പെടുത്താൻ ഇടയാക്കിയത്. പാർട്ടിയും ജനങ്ങളും തമ്മിലും , 'ജനങ്ങളിൽ നിന്ന് ജനങ്ങളിലേക്കും' ഉള്ള ആശയവിനിമയത്തിൻ്റെ അപചയം ജനങ്ങളും പാർട്ടിയും ഭരണകൂടവും തമ്മിലുള്ള സന്തുലിതാവസ്ഥയെ തകിടം മറിക്കുന്നു. ഏതൊരു സജ്ജീകരണത്തിലും അധികാരത്തിലിരിക്കുന്ന കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകാർ ജനാധിപത്യം, സുതാര്യത, ഉത്തരവാദിത്തം എന്നിവയുടെ കാര്യത്തിൽ ബൂർഷ്വാ സമ്പ്രദായങ്ങളെ പിന്തുടരുന്നവരെയപേക്ഷിച്ച് മികച്ചവരായി കാണപ്പെടണം . സോവിയറ്റ് പരാജയത്തിൽ നിന്ന് എല്ലായിടത്തുമുള്ള കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകൾ പഠിക്കേണ്ട ഒരു പ്രധാന പാഠമാണിത്.

പുനർവ്വിതരണത്തിലെ തുല്യത , ദാരിദ്ര്യവും തൊഴിലില്ലായ്മയും നിർമ്മാർജ്ജനം ചെയ്യൽ, അദ്ധ്വാനിക്കുന്ന ജനങ്ങളുടെ ജീവിതസാഹചര്യങ്ങളിലും അടിസ്ഥാനപരമായ മെച്ചപ്പെടുത്തലുകൾ , ഇവയുടെ കാര്യത്തിൽ സോഷ്യലിസ്റ്റ് മാതൃകകൾ എല്ലായിടത്തും സ്വയം അടയാളപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. എന്നാൽ ഉൽപ്പാദന പ്രക്രിയകൾ, യന്ത്രങ്ങളുടെയും സാങ്കേതിക വിദ്യകളുടെയും ഉപയോഗം, പാരിസ്ഥിതിക പ്രതിസന്ധി , മാനുഷികമായ അന്യവൽക്കരണം എന്നിവയുടെ പ്രതികൂല പ്രത്യാഘാതങ്ങൾ വരുമ്പോൾ, നിലവിലുള്ള സോഷ്യലിസത്തെ മുതലാളിത്തത്തിൽ നിന്ന് വേർതിരിക്കുന്ന അംശങ്ങൾ വളരെ കുറവാണ്. ഇന്നത്തെ കാലാവസ്ഥാപ്രതിസന്ധി, പാരിസ്ഥിതികത്തകർച്ച, വർദ്ധിച്ചുവരുന്ന തൊഴിലില്ലായ്മ, തൊഴിലാളികളെ കുടിയൊഴിപ്പിക്കുന്ന സാങ്കേതികവിദ്യകളുടെ വിവേചനരഹിതമായ ഉപയോഗം മൂലം ആവർത്തിച്ചുണ്ടാകുന്ന പ്രയാസങ്ങൾ , എന്നിവയ്ക്ക് പരിഹാരം തേടുന്ന സോഷ്യലിസ്റ്റ് മാതൃകകൾ നശീകരണാത്മകവും ദുരന്തവാഹിയുമായ മുതലാളിത്തത്തിൻ്റെ പാതകളിൽ നിന്ന് ഗുണപരമായി വേറിട്ടുനിൽക്കേണ്ടത്തിന്റെ പ്രധാന്യം വിളിച്ചോതുന്ന മറ്റൊരു മേഖലയാകണം.

ഉപസംഹരിക്കാൻ വേണ്ടി , ഞാൻ ഇന്നത്തെ നിർബന്ധിത ദേശീയ സന്ദർഭത്തിലേക്ക് മടങ്ങട്ടെ. ചരിത്രം സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുന്നതുപോലെ , കഴിഞ്ഞ ഏതാനും ദശാബ്ദങ്ങളായി സ്വാതന്ത്ര്യാനന്തര ഇന്ത്യയിലെ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനം വൈവിദ്ധ്യമാർന്ന ധാരകളിലേക്കും രൂപീകരണങ്ങളിലേക്കും ശാഖകളായി പിരിഞ്ഞു. ഇന്ന് നമ്മുടെ റിപ്പബ്ലിക്കിൻ്റെ അഭൂതപൂർവമായ പ്രതിസന്ധിയുടെയും ഭരണഘടനാപരമായ നിയമവാഴ്ചയുടെയും പശ്ചാത്തലത്തിൽ, കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകാർ ആവശ്യമായ അടിയന്തര ബോധത്തോടെ പരസ്പരം കൂടുതൽ അടുക്കേണ്ടതുണ്ട്. പൊരുതുന്ന അണികളുടെ ഐക്യം കൂടുന്തോറും ഫാസിസ്റ്റ് വിരുദ്ധ പ്രതിരോധം ശക്തമാവുകയും ഇന്ത്യയുടെ ജനാധിപത്യത്തിൻ്റെ ഭാവി ശോഭനമാവുകയും ചെയ്യും. കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് മാനിഫെസ്റ്റോയെ വ്യാഖ്യാനിച്ചുകൊണ്ട്, സ്വാതന്ത്ര്യത്തിൻ്റെ വാഗ്ദാനങ്ങൾ വീണ്ടെടുക്കാൻ കാത്തിരിക്കുമ്പോൾ നഷ്ടപ്പെടാൻ ഫാസിസത്തിൻ്റെ ചങ്ങലകളല്ലാതെ മറ്റൊന്നും ഇല്ലെന്ന് നമുക്ക് പറയാം.

--

You cannot build anything on the foundations of caste. You cannot build up

a nation, you cannot build up a morality. Anything that you will build on

the foundations of caste will crack and will never be a whole.

-AMBEDKAR

 Centenary of the Communist Movement in India: Lessons and Challenges

Dipankar Bhattacharya

The communist movement in India is now a century old. While there are different opinions regarding the actual foundation day of the communist party, the CPI and CPI(ML) both recognise 26 December 1925 as the formal foundation day of the CPI as a party. By all accounts, we can identify the early 1920s as the period when communist ideas and activities had begun to take shape in India and the movement is therefore clearly a century old in India.

The purpose of this paper is however not to revisit the history of the communist movement in India but to draw inspiration and lessons from the past to focus on the challenges of the present. Broadly we can divide the first century of the communist movement in India into four phases - the colonial era, post-Independence period leading to the Emergency and its aftermath, the post-1990s period of neoliberal policies and aggressive ascendance of Hindutva far right, and the current period of outright fascist offensive.

Internationally too, this period can be divided into similar phases. While the period till 1949 witnessed the remarkable global rise and consolidation of the communist movement marked by victorious revolutions in Russia (November 1917) and China (October 1949) and decisive politico-military defeat of the fascist alliance in World War II, the victorious Cuban revolution (1959) and defeat of US imperialism in the Vietnam war (1975) marked the high points of the post-War period.
The collapse of the Soviet Union ended the Cold War phase and pushed the world into a new phase of imperialist aggression and corporate plunder. While the communist or socialist movement is yet to regain lost ground in the old Soviet bloc region, during this period it has discovered more hospitable turf in Latin America and Asia. However, in large parts of the world we are currently witnessing a renewed rise of the fascistic far right.

During its formative years, the initial inspiration and impetus for the communist movement came from the success of the Russian revolution and from the deep urges of freedom from colonial rule, feudal oppression and social slavery within India. Beyond the formal camp of communists, the impact of the Russian revolution ran deep in India's anti-colonial awakening and the quest for social equality and emancipation. From Bhagat Singh and his comrades to Nobel Laureate Rabindranath Tagore and from Ambedkar to Periyar, we can see this impact in India's freedom movement, social justice movement, literature and other fields of popular culture.

In some countries communists were successful in emerging as the leading political force in the course of anti-colonial struggles and integrating the agenda of national liberation with the task of building or advancing towards socialism. In India, communists made considerable progress, but did not succeed in emerging as the leading current. Yet the catalytic impact of the communist ideology and movement was far more than the actual organizational strength of the Communist Party. The greatest youth icon of India's freedom movement, immortal martyr Bhagat Singh, was a communist pioneer in many ways. The communist leadership in building powerful movements to fight landlordism, organising the working class, championing social equality and communal harmony produced a wider impact and gave the freedom movement a broadly progressive orientation.

While the freedom from colonial occupation came with the trauma of territorial partition, unprecedented communal carnage and displacement of millions of families across the border, it was significant that the Constitution of India which was written and adopted after that traumatic turning point in Indian history rejected the idea of making India a Hindu state and opted for a secular democratic character for the new republic with equal rights for all citizens regardless of their religious identity. The RSS and Hindu Mahasabha which wanted a Hindu Rashtra and doggedly opposed the Constitution remained isolated and weak. In the first parliamentary election held between 25 October 1951 and 21 February 1952, the communist party emerged as the second largest party with 16 MPs and together with the RSP, PWP and Forward Bloc, the Left camp won 22 seats followed by 12 seats won by the Socialists while the Hindu Mahasabha and Jan Sangh won only 4 and 3 seats respectively.

The growing communist footprint in India's electoral map saw the communists emerge as the first non-Congress party to head a state government when communists under the leadership of Comrade EMS Namboodiripad won the first assembly election in the newly created state of Kerala. The government was of course not allowed to complete its full term and became the first victim of the toppling of an opposition government, a trend which has now assumed phenomenal proportions in the current Modi era.

The radical trend of the communist movement also tried to reignite the revolutionary flame of the Tebhaga and Telangana struggles and that's how Naxalbari happened in May 1967 and the CPI(ML) was born two years later. The peasant upsurge of Naxalbari blazed a revolutionary trail across the country and the spirit has endured in spite of the most brutal state repression. Even though the militant upsurge failed to achieve its goal of turning the 1970s into the decade of people's liberation, it took the communist movement deep into India's most oppressed social segments and backward areas.

In electoral terms too, the biggest expansion of the communist influence happened in the post-1967 period, with the beginning of the historic decline and split of the Congress in the late 1960s and especially in the wake of the Emergency. Land reforms, wage struggles and defence and extension of democracy through local self-government were the key planks that sustained and expanded the communist influence and enabled the Left to lead three state governments and send a sixty-strong contingent to Parliament only two decades ago.

Over the last decade and a half, the electoral strength of the Left in India has however suffered a steady and serious decline. The decline in West Bengal was triggered by an attempted policy adjustment with the corporate-driven development paradigm at the cost of the welfare agenda. The resultant rightward shift within the state was soon reinforced by the rapidly rising fascist consolidation in the all-India context.
Indeed, the rise and consolidation of fascism in India today poses the biggest challenge not just to communists but to the very constitutional vision of modern India as a secular democratic republic and an open and diverse society. Communists will have to reestablish themselves at this juncture as the most courageous and consistent champion of democracy and bulwark of resistance to the onslaught of Indian fascism.

I prefer the expression Indian fascism to the more generic term fascism in India to take due note of the national and historical peculiarities of fascism in today's India. Way back in the early period of rise of fascism in Italy, Spain and Germany, the international communist movement had rightly identified fascism as an international political trend with national specificities. The rise of fascism in India today is happening against the global backdrop of a renewed aggressive surge of the far right, but we can never lose sight of the typically Indian dimensions of this phenomenon especially given the crucial historical role of the RSS.

Unlike the various instances of European fascism in the first half of the twentieth century which had a rather stormy rise and fall, Indian fascism has had a very slow and steady rise, gathering momentum only in the last three decades, more particularly since the ascent of the Modi regime in 2014. While drawing strength from the regressive features of Indian society, especially the caste system, the patriarchal order and the feudal survivals that have had a long lease of life in the absence of a decisive rupture that could only be accomplished through a victorious democratic revolution, Indian fascism has also deeply penetrated the institutional mechanism of parliamentary democracy and formed an intricate nexus with India's crony capitalism. It also leverages the Indian state's strategic partnership with the US-Israel axis, the global attractions of the Indian market and India's resources and the growing presence of the Indian diaspora in the international arena. We should also take note of Hindutva's close ideological ties with Zionism and growing outreach among other far-right ideologies under the emerging international brand of national conservatism.

To build a powerful resistance to the escalating fascist onslaught, the communist movement will have to sharpen the edge of anti-caste and anti-patriarchal struggles alongside a sustained anti-corporate mobilisation of the working people. While there has never been an easy electoral escape from fascist forces entrenched in state power, every effort must be made to weaken and isolate the fascist camp in the electoral arena and rescue the Constitution and the Republic from their clutches. This of course calls for the fullest utilisation of the united front strategy, the broadest possible mobilisation of all forces opposed to the fascist regime, to combat the fascist campaign of hate, lies and violence and defend the rights and interests of the people.

We are now nearing the seventy-fifth anniversary of the Indian republic. It is remarkable that right at the time of adoption of the Constitution, its architects had forewarned us about the pitfalls that could obstruct and derail the journey of the republic. Some of the most insightful remarks were made by Dr. B R Ambedkar in his address in the Constituent Assembly on 25 November, 1949 on the eve of the adoption of the Constitution. It was Ambedkar, the chairman of the drafting committee appointed by the Constituent Assembly, who warned us right then that "however good a Constitution may be, it is sure to turn out bad (if) those who are called to work it happen to be a bad lot." Today, we are facing precisely such a juncture when the RSS, which was explicitly opposed to the Constitution and its core ideas and principles in the formative years, today controls the reins of state power, and the result of this paradox is there before all of us. We now have High Court judges who say majoritarianism is law, Governors who take special interest in obstructing and toppling non-BJP state governments, and parliament sessions that are used as a slaughterhouse of dissent and debate only to pass dubious unconstitutional laws.

In the same address, Ambedkar had identified bhakti in politics, the cult of hero-worship, as "a sure road to degradation and to eventual dictatorship" and had stressed the need to reinforce political democracy with social democracy. A year earlier while introducing the draft of the Constitution he had described democracy in India as "a top dressing on an Indian soil which is essentially undemocratic" thereby posing the task of democratisation of the Indian social soil for the sustenance of the constitutional 'top dressing'.

It is also remarkable that the Constitution had upheld individual citizens, and not the much romanticised traditional village communities, as the constituents of the Republic and preferred the expression 'we, the people of India' in all their diversity as the collective democratic identity instead of entertaining the delusional idea that India had already become a nation. Ambedkar categorically considered caste as the biggest anti-nation impediment and emphasised the inseparable trinity of liberty, equality and fraternity as the foundation of social democracy and national cohesion. The Constitution was also alive to the perils of majoritarianism and overcentralisation and was careful to safeguard minority rights and federal interests from these fatal threats. And let us also remember the most categorical warning that Hindu Raj becoming a reality would be the greatest calamity for India and had to be prevented at any cost.

The communist movement today has to lead India out of this calamitous juncture. The calamity being perpetrated every day using the levers of state power will have to be resisted tooth and nail to rescue the beleaguered republic and fortify democracy on a stronger foundation. The communist movement will have to rise to the occasion and ensure a decisive defeat of fascism through all-round democratisation of the society and state.

Communists in India also have the responsibility of finding solutions to the unresolved challenges before the international communist movement. There are questions left behind by the collapse of the Soviet Union that are particularly relevant for communist parties in positions of governance whether in post-revolution situation or otherwise. In Soviet Union eventually the communist party got so cut off from the people and so completely immersed in governance and the bureaucratic apparatus of the state that after seven decades the entire structure eventually evaporated without any major military intervention from outside or within.

Apart from economic stagnation and foreign policy distortions, clearly there was a great lack of internal democracy and dynamism leading to a massive loss of popular support and even legitimacy of the communist party's governing role. The erosion of the 'from the masses and to the masses' communication between the party and the people upsets the equilibrium between the people, party and the state. Communists in power in any set-up will have to be seen to be superior in terms of democracy, transparency and accountability in comparison to bourgeois dispensations. This is a major lesson that communists everywhere must learn from the Soviet debacle.

Socialist models everywhere have made a mark for themselves in terms of redistributive equity, alleviation of poverty and unemployment and basic improvements in conditions of life and work for the working people. But when it comes to processes of production, the use of machines and technology and its adverse implications in terms of environmental degradation and human alienation, there has been little to demarcate existing socialism from capitalism. This is another area where in today's conditions of climate crisis, environmental degradation and growing unemployment and redundancies caused by indiscriminate use of labour-displacing technologies, socialist models will have to stand out in qualitative contrast to the destructive and disastrous trajectories of capitalism.

To conclude, let me return to the compelling national context. As history would have it, over the last few decades the communist movement in post-independence India had branched into diverse streams and formations. Today in the face of the unprecedented crisis of our Republic and the constitutional rule of law, communists must come ever closer with the necessary sense of urgency. The greater the unity of the fighting ranks, the stronger will be the anti-fascist resistance and the brighter will be the future of India's democracy. Paraphrasing the Communist Manifesto, we can say we have nothing to lose but the fetters of fascism while the promises of freedom await to be redeemed.